From Colombia with love!

Met terugwerkende kracht schrijf ik mijn allerlaatste verhaaltje van mijn geweldige avontuur in Zuid-Amerika. Ondertussen ben ik al lang weer gewend aan het gewone riedeltje in Nederland en heb ik er al weer drie werkende weken op zitten. Ik kan me nauwelijks meer voorstellen dat ik me een maand geleden nog op het mooiste strand van Colombia bevond met een cocktail in de hand. En hoe had ik toen kunnen bedenken dat ik mijn wilde haren veel sneller kwijt zou raken dan dat ik op dat moment erg in had? Wie had in hemelsnaam verwacht dat ik op het moment van schrijven met een ring om mijn vinger zou zitten en bezig ben verschillende contacten te onderhouden met de makelaar, taxateur en notaris? Ik in ieder geval niet! Hoe dan ook, een maand geleden - ver weg van het serieuze leven - stond ik nu ongeveer op het punt om mijn querido novio van het vliegveld te halen…

En daar stond ik dan, na tweeënhalve maand voornamelijk contact via Skype en WhatsApp, te wachten tot de deuren open gingen en ik vriendlief eindelijk weer eens lekker kon knuffelen! Wat fijn om hem weer te zien en lekker bij te kunnen kletsen over van alles en nog wat. Een plan hadden we niet echt, al kwamen we er al snel achter dat Colombia veel te groot en te mooi is om alles in twee weken te kunnen ontdekken. De eerste dagen brachten we door in Bogotá, de hoofdstad van Colombia. Bogotá is een grote en drukke stad, maar wel met gezellige straatjes en vriendelijke mensen. Daarnaast is Bogotá een zeer kleurrijke stad met de hoeveelheid graffiti en street art die overal te zien is. Daarom besloten we deel te nemen aan de graffititour wat een leuke manier was om de stad op een andere manier te leren kennen en tevens nog wat te leren over de rijke geschiedenis van Colombia. Wat me verder meteen opviel in Bogotá was dat er een groot verschil zit tussen rijkdom en armoede. Nergens anders in Zuid-Amerika zag ik zoveel zwervers, bedelaars en daklozen. Dit werd helemaal duidelijk toen we besloten met een kabelbaan de berg op te gaan om op deze manier een panorama. uitzicht over de stad te hebben, best wel confronterend.
Na Bogotá besloten we met het vliegtuig door te reizen naar Cartagena en het verschil had bijna niet groter kunnen zijn. Van het bewolkte, regenachtige en ietwat grauwe Bogotá naar het zonovergoten, kleurrijke Cartagena gelegen aan de Caribische zee. Daar wordt een mens gelukkig van! Zeker het oude centrum van Cartagena is idyllisch en pittoresk met haar omringde stadsmuur, pastelgekleurde huizen, houten balkonnetjes, prachtige pleinen en oude kerken. Kortom, sprookjesachtig mooi! Maar wat ik absoluut niet aan had zien kamen was dat Cartagena ook een perfect decor zou kunnen zijn voor een huwelijksaanzoek. Hoe is het ook mogelijk met een nuchtere vriend die meerdere malen heeft verkondigd dat hij trouwen eigenlijk maar flauwekul vindt. Op den duur ga je erin geloven en kun je weinig anders dan je erbij neer leggen. Dus toen de vraag er toch ineens uitflapte, heb ik het eerste half uur vooral schaapachtig staan kijken en wat loze kreten uitgekraamd: ‘Huh? Hoezo? Serieus? Grapje zeker!’ Gelukkig kwam gelijktijdig met de ring ook mijn verstand weer een beetje terug en heb ik – naast dat ik ook een traantje weggepinkt heb – nog een fatsoenlijk ‘ja’ uit kunnen brengen. Na een lange twee weken van onze mond dicht houden, mag iedereen het nu weten: Wij gaan trouwen! :-)
Maar even terug naar de orde van de dag, er moest natuurlijk nog wel een volle week gereisd worden om het lijstje hoogtepunten aan te kunnen vullen. We verlieten na een dagje heerlijk aan het strand gelegen te hebben Cartagena en vertrokken naar Medellin, het Buenos Aires van Colombia met gezellige wijken en tal van restaurants en bars. Verder is Medellin vooral berucht om de geschiedenis van drugsbaron Pablo Escobar. Met een vermogen van 25 miljard dollar stond hij destijds in de top tien rijkste mensen van de wereld. In een tour leerden we meer over deze man en wat hij betekent heeft voor Colombia. Een paar bijna ongelofelijke voorbeelden waar mijn oren van gingen klapperen: De beste man besloot de staatsschuld van 20 miljard af te willen lossen, mits cocaïne legaal werd gemaakt (wat overigens gelukkig niet gebeurd is), hij betaalde burgers voor het vermoorden van politieagenten (hoe hoger in rang, hoe hoger de beloning uiteraard), Colombia is het enige land waar Afrikaanse nijlpaarden in het wild rondlopen (juist ja, deze zijn ingevlogen naar het grondbezit van de heer Escobar), de twee keer dat hij veroordeeld is verbleef hij in zijn privé gevangenis en dienden zijn bodyguards als gevangenisbewaarders (hoe is het mogelijk!) en mensen die betrokken zijn geweest bij een arrestatie van deze man zijn allemaal overleden (en laat dit nou geen toeval zijn). Waar men hem enerzijds moord, bombardementen, drugssmokkel en het witwassen van geld ten lasten worden gelegd, werd hij anderzijds afgebeeld als de Robin Hood van Colombia door het bouwen van scholen, huizen en ziekenhuizen om minder bedeelde mensen voor zich te winnen. Na deze tour werd me meer dan duidelijk hoe Colombia aan de toch wel slechte reputatie komt en ook de Colombianen zelf zien deze periode als een gitzwarte bladzijde uit de geschiedenis. Ik weet inmiddels wel beter en hoop dat ik met dit verhaaltje ook de mooie kant van Colombia kan laten zien.
Vanuit Medellin reisden we met de bus naar Manizales, het koffiedistrict van Colombia. Ik heb mijn tijd in de bus vooral gedood met heerlijk naar buiten te staren. Wat is Colombia mooi! Na tweeënhalve maand nauwelijks spannende dingen meegemaakt te hebben (in gevaarlijke zin dan), kwam daar in Manizales toch nog verandering in. Wegens onze krappe planning kwamen we pas laat op de avond in Manizales aan en was het al aardig donker. Daarbij wist onze taxichauffeur ons hotel toch niet helemaal te vinden, sprak hij geen Engels (het enige nadeel hier in Colombia) en reden we steeds verder van het bewoonde centrum vandaan. Ik kreeg het ondertussen redelijk benauwd en dat verbeterde niet omdat onze chauffeur maar bleef roepen dat het ‘peligroso peligroso’ (gevaarlijk) was op de weg. Toen hij ook nog met zijn hand naar zijn hoofd ging om een geweer uit te beelden en vertelde dat hier wel eens mannen met pistolen rondliepen, kon ik wel bijna janken (keep it cool!) en heb ik hem zowat gedwongen om regelrecht terug te keren naar het centrum. Je weet immers maar nooit wie er allemaal samen onder één hoedje spelen! ;-)
De dag erna zijn we alsnog met daglicht op zoek gegaan naar onze koffieboerderij en met succes. Eigenlijk had ik er nog nooit over nagedacht hoe koffie precies gemaakt wordt, maar voor Colombia is koffie een belangrijk aspect omdat het voor flink wat werkgelegenheid zorgt. Het uiteindelijke resultaat stemt mij niet echt gelukkig, maar Stijn was als een echte baristo helemaal in zijn element.
Na het koffieavontuur hadden we onze tickets geboekt om terug te vliegen naar het Caribische gebied en wel Santa Marta. Althans, we dachten onze tickets geboekt te hebben. Aangekomen op het vliegveld bleek niets minder waar (en ik dacht ondertussen toch echt wel genoeg ervaring te hebben met vliegen) en dus zat er niks anders op om à la minute een ticket te boeken en in stijl plaats te nemen in de buisness class. In Santa Marta hebben we een paar dagen doorgebracht in het Tayrona Nacional Parque, waar we hebben gedoken (dat duikbrevet hebben we natuurlijk ook niet voor niks gehaald) en waar we de nachten doorbrachten in een hangmat (back to basic). De laatste dagen hebben we relaxed en genoten van de zon, zee, strand en lekker eten en drinken, alvorens we ons weer moesten begeven in het drukke leven in Nederland.

En zo kwam er een eind aan mijn geweldige avontuur met een fantastische afsluiter in Colombia. Wat was het leuk, wat was het gaaf, wat was het avontuurlijk en wat was het gewoon geweldig! Ook al lonkt nu het serieuze leven in Nederland, het bloed kruipt natuurlijk toch waar het niet gaan kan… Ik ga alvast googlen voor een parelwit strand in een tropisch oord als geschikte trouwlocatie voor onze bruiloft :-)

Liefs, Carlijn