Een weekje vol natuurwonderen!

Ondertussen ben ik alweer even terug in mijn vertrouwde Buenos Aires, maar heb ik ook mijn ontgroening wat betreft alleen reizen doorstaan. In het begin vond ik dat allemaal best een beetje spannend, maar ik denk dat ik tot twee niet onbelangrijke ontdekkingen ben gekomen. Zo vind ik mezelf gezellig genoeg om een weekje mee op pad te gaan (dan moeten drie weken straks toch ook lukken!) en ik bezit ook nog over voldoende sociale vaardigheden om mezelf te kunnen redden! Al met al missie geslaagd dus! :-)

Mijn tripje begon bij de watervallen van Iguazu in het Noordelijke gedeelte van Argentinië aan de grens van Brazilië en dus pakte ik 's middag in Buenos Aires het vliegtuig. In het hele vlieggebeuren begin ik al aardig handig te worden en dus bracht dat geen spannende dingen met zich mee. In Iguazu aangekomen moest ik natuurlijk nog wel bij mijn hostel zien te komen (die ik uit voorzorg toch al maar vast geboekt had) en ook dat ging zonder al te veel problemen. Zoals een echte backpacker betaamt, sliep ik natuurlijk in een 'shared room', maar dit viel behoorlijk tegen met een degelijk Engels meisje, een Amerikaanse 65+er en een Nederlandse jongen die vooral met zichzelf bezig was en om vier uur 's nachts bedacht dat hij wel zin had om te zwemmen! En dus voelde ik mij even heel erg zielig en alleen daar in mijn partyhostel, waar iedereen zijn groepje al gevonden leek te hebben…
De volgende dag stond ik gewoon weer vol goede moed op en regelde ik een busticket naar de watervallen aan de Argentijnse kant. In de bus bedacht ik me dat dit een heel erg saaie dag zou gaan worden, wanneer ik de hele dag op mezelf aangewezen zou zijn en daarom besloot ik al mijn trots opzij te zetten en een groepje gezellig uitziende mensen aan te spreken. En bleek dat even een succes te zijn! Samen met mijn multiculturele groepje (Nederlands, Duits, Russisch en Zwitsers) heb ik een ontzettend leuke dag gehad!
En wat is Iguazu mooooooi! Normaal gesproken ben ik niet zo'n enorme fan van natuur en landschappen en vind ik na een uur de meeste bergen/uitgestrekte zandvlakten/meren/paadjes allemaal wel op elkaar lijken, maar Iguazu is in een woord adembenemend! Ik was er echt zwaar van onder de indruk en heb dan ook de hele dag met mijn mond open rond gelopen. Wandelingen door het regenwoud, het spotten van tropische vogels en vlinders, watervallen en regenbogen die komen en gaan. Het absolute hoogtepunt was de Garganta del Diablo (Devil's Throat), de grootste waterval waarbij het lijkt alsof de wereld eindigt. De grootte, de kracht en het geluid is onbeschrijfelijk!
De volgende dag bracht ik met Team Europe en drie Argentijnse chicas een bezoekje aan de Braziliaanse kant (de stempels in mijn paspoort zijn niet meer te tellen), wat vooral bekend staat om het schitterende panoramische uitzicht. Waar we een dag van te voren letterlijk in de watervallen stonden, konden we ze vanuit hier vanaf een afstand bewonderen. Wederom schitterend om te zien! Na een overheerlijke asado (barbecue) in het hostel bereid door de Argentijnse chicas moest ik afscheid nemen van mijn vrienden die weer verder gingen reizen en moest ik op zoek naar een nieuw hostel, omdat het andere geen plekje meer vrij had voor een extra nachtje en mijn vliegtijden weer veranderd waren. Ach ja, plannen zijn er om bijgesteld te worden natuurlijk! In mijn volgende hostel heb ik gezellig met twee Chileense broertjes onder het genot van een cerveza mijn Spaanse vaardigheden geoefend en was het de volgende dag alweer tijd om door te vliegen naar El Calafate, in het Zuiden van Argentinië tegen de grens van Chili aan.
ln El Calafate waande ik me in de echte wereld van de backpackers, want overal waar ik keek zag ik kaki afritsbroeken, bergschoenen en thermoshirts. Gelukkig kon ik nog aardig meekomen met mijn hippe bergschoenen (komen die toch nog eens van pas na een mislukte poging om de Kennedy mars te lopen) en mijn roze euroknaller windjack van de Lidl.
El Calafate staat bekend om de Glaciar Perito Moreno (gletsjers) en de mooie natuur met vele mogelijkheden om te hiken. Nou ben ik voor het hiken niet helemaal in de wieg gelegd (liever lui dan moe?), maar wilde ik wel graag iets van het mooie landschap zien. En dus besloot ik te gaan paardrijden! Nou vind ik paardrijden er bij anderen heel comfortabel uitzien, maar zodra je mij op een paard zet is het woord 'kneuzig' meer van toepassing. Mijn paard Chilindrina had er op zijn zachtst gezegd ook niet echt zin in en had de nodige aansporing nodig, wat ik hem ook niet helemaal kwalijk kon nemen met een gevoelswindkracht van tien en met om en nabij 70 kilo schoon aan de haak op je rug. Maar goed, daar gingen we dan met een klein groepje van vier en twee echte Gauchos, die ons begeleidden door de schitterende uitgestrekte natuur. Een echt alleen op de wereld gevoel, met hier en daar wat lama's, paarden en struisvogels! Na een paar uurtjes rond gehobbeld te hebben, genoten we in een verlaten boerderijtje van een heerlijke lunch en een geweldig uitzicht. Klinkt bijna als een perfecte date (Stijn, lees je dit?)! ;-) Vervolgens was het weer tijd om terug te keren en Chilindrina had duidelijk door dat we naar huis gingen, want het tempo lag op de terugweg beduidend hoger. Toch moest het daar nog even misgaan; toen een ander paard leek te schrikken van een voorbij rennende kat, raakte ook mijn paard behoorlijk in paniek (en ik ondertussen ook). Met als gevolg dat Chilindrina aan het steigeren ging en ik geen idee had wat ik moest doen. Voordat ik er erg in had, lag ik dan ook op de grond te kijken met Chilindrina boven op mij. Auw! Een moment dacht ik echt dat mijn knie verbrijzeld zou zijn, maar de schade viel gelukkig mee (een flinke bult en hier en daar wat blauwe plekjes) en dus sprong ik maar weer vol goede moed op mijn paard om huiswaarts te keren.
De volgende dag stond de excursie naar de Perito Moreno (gletsjer) op het programma en wederom blijft de natuur in Argentinië me verbazen. Tussen de hoge bergen lag ineens een immense gletsjer (in totaal 35 km lang). We voeren daar met een bootje naar toe en overal waar ik keek lagen grote ijsblokken in het meer en voelde ik mij even alsof ik op de Titanic zat. Wat een uitzicht en alweer adembenemend! Heel bijzonder om te zien was dat er constant stukken ijs afbraken en met het lawaai van onweer in het meer terecht komen, ik krijg het niet uitgelegd. Aangekomen bij de gletsjer kreeg iedereen pinnen onder zijn schoenen gebonden om de gletsjer te kunnen beklimmen. Ik waande mij even in Expeditie poolcirkel! Na een tocht van twee uur over de gletsjer sloten wij onze tour af bij een heuse Icebar en genoten (?) we van een ijskoude whisky. Ik was alweer een mooie ervaring rijker!

En toen zat mijn weekje alleen er alweer op! Ik heb me goed vermaakt, ontzettend mooie dingen mogen zien en leuke mensen ontmoet! Nu zit ik dus weer in mijn thuishaven Buenos Aires mijn avonturen op papier te zetten. Zo dacht ik er eigenlijk niet meer zoveel aan toe te kunnen voegen, maar guess what! Ik heb toch nog iets van mijn try-before-you-die list af kunnen strepen en wel parachute springen! Het plan was zeer last minute, maar zeker de moeite waard en al met al bleef ik nog redelijk rustig onder dit avontuur. De paniek nam een heel klein beetje toe toen het vliegtuigje de drie kilometer hoogte had bereikt, de deur werd geopend en ik mij klaar moest maken voor de vrije val van maar liefst 45 (!!) seconden. Maar erg veel tijd om daar over na te denken had ik niet, want voordat ik er erg in had kreeg ik al een duwtje in de rug van mijn instructeur. En wat was het gaaaaaaaaf! Het parasailen in Bolivia was leuk, maar dit overtreft echt alles! Ik heb er denk ik een nieuwe hobby bij! :-)

En zo zijn jullie allemaal weer op de hoogte van het reilen en zeilen in Argentinië; wat een land en wat een belevenissen! Hoewel ik iets langer dan gepland in Buenos Aires ben gebleven (maar het is ook allemaal zo leuk!), wordt het nu dan toch ook tijd om verder te gaan. Mijn ticket naar Peru is geregeld en daar zal ik dan ook maandag heen vliegen, om mijn backpackavontuur voort te zetten. Tot die tijd ga ik nog heel even genieten van Janneke, mijn nieuwe vriend Arturo en het zou zomaar kunnen dat ik mij dit weekend nog wel even ga begeven in het bruisende nachtleven van Buenos Aires! Wie zal het zeggen? :-)

Un beso grande,
Carlijn