Samen op avontuur met Jut & Jul!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
29 Mei 2010 | Bolivia, Cochabamba
Heel Maarheeze is natuurlijk al weken in de ban van de trip van Jut & Jul. Vragen als ‘Zijn die al ooit ergens geweest?’, ‘Hebben zij al ooit gevlogen?’ en ‘Spreken die Spaans dan?’, waren niet nieuw. Al voor hun vertrek was er meer interesse voor Jos en Mies dan hoe het eigenlijk met Carlijn ging. ‘Die redt het toch wel’, kreeg ik dan te horen. De meningen over Jut & Jul waren daarentegen nog een beetje verdeeld. Eenmaal onderweg waren het vrienden en familie die met klamme handjes en zwetende oksels iedere minuut van de dag hun e-mail checkten om te kijken of er niks gebeurd is, mensen die ongeduldig afwachtten op avonturen vanuit de andere kant van de wereld van deze twee geweldige globetrotters. Ondertussen kan ik jullie met een gerust hart vertellen dat mijn bezoek weer veilig op weg naar Nederland is, om daar hun fantastische verhalen te vertellen aan iedereen die het maar horen wil. Ik hoef jullie nu ook niet langer meer in spanning te houden, dus pak je kopje koffie er maar bij: Tijd om de avonturen samen met Jut & Jul eens op papier te zetten! :D
Ook voor mij was het stiekem wel heel goed nieuws om te horen dat pap en Mies Bolivia veilig bereikt hadden. Ik moest nog één nachtje slapen en dan kon ik ze ein-de-lijk in Cochabamba van het busstation halen. De hele dag heb ik als een kind zo blij rondgehuppeld, want ook ik kon niet wachten totdat ze er waren! ’s Avonds zijn we uit eten geweest bij Casa de Campo, waar ik pap en Mies kennis heb laten maken met de echte Boliviaanse gerechten, die overigens niet helemaal in smaak vielen bij deze Nederlandse Bourgondiërs. Het begrip ‘pitsen’ is meerdere malen aan bod gekomen, als je begrijpt wat ik bedoel! ;)
Gelukkig was de alom bekende barbecue bij huize Ugarte de dag erna weer een erg geslaagd feestje. Mies heeft goed gekeken hoe het allemaal in zijn werk ging, dus de barbecue bij familie Rampen staat al vast als ik terug ben. Verder was het erg leuk om mijn familie hier voor te kunnen stellen aan mijn bezoek. De Spaanse taal stond een beetje in de weg, maar als je iets wil dan lukt het altijd, dus konden zij zich nog best verstaanbaar maken met Nederlands, Engels en handen en voeten. Maar ook dat Nederlands is moeilijk voor de Bolivianen. Wij waren volop aan het kletsen in het Nederlands en hier en daar wat Buuls en Mareser dialect er doorheen, totdat Choco (mijn schoonbroer) na enige tijd analyseren vaststelde: ‘Ik wist niet dat Engels ook zo’n moeilijke taal was!’
Verder heeft de hele familie ondertussen begrepen waar het danstalent in onze familie vandaan komt en dat is duidelijk niet van ons pap! ;) Iedereen was dan ook wel benieuwd hoe ons mam dan eigenlijk zou dansen? Maar dat zal voor iedereen een verrassing blijven…
Na het buurtwinkeltje aangezopen te hebben, was het tijd om ons pap en Mies naar hun hotel te brengen, want voor hun stond de dag erna de mijnen van Potosí op het programma.
In die tijd heb ik nog even hard gewerkt bij Atendi, want voor mij was het natuurlijk gaan vakantie. Woensdag heb ik de mannen weer opgehaald van het vliegveld, die ook weer een ervaring rijker waren. Ons pap vertrouwde me toe dat hem toch een jaar van z’n leven gekost heeft daar onder in de mijnen, maar dat hij het voor geen goud had willen missen. Voor Mies was Potosí letterlijk en figuurlijk te hoog gegrepen, want 4000 meter laat de ademhaling net wat harder werken, waar niet iedereen tegenop gewassen is. Helaas heeft Mies de trip door de mijnen dus niet kunnen doen. Jammer, maar je hoeft niet perse in de mijnen geweest te zijn om de heftige verhalen van de mijnwerkers te begrijpen…
Donderdag was het dan eindelijk tijd voor het hoogtepunt van hun vakantie, maar ook van mijn tijd hier: Salar de Uyuni, de immense zoutvlakte die zo groot is dat het 1/3 van België in beslag zou nemen en wat dus het mooiste gebied van Bolivia is. Voor een goede voorbereiding heb ik pap en Mies hetzelfde mutsje aan laten schaffen, zodat we in Salar geen problemen zouden krijgen! ;) Vol goede moed stonden we dan ook om stipt 8 uur op het busstation om van daaruit een bus naar Oruro te regelen. Zo gezegd, zo gedaan, dus om half 9 zaten we in de bus. Niks wat een geweldige trip in de weg zou zitten, zou je zeggen. Rustig een muziekje in mijn oren, oogjes dicht, totdat we een uur later plotsklaps stilstonden. Ik lag dus bij Loek in zijn nek en keek eens verdwaasd naar buiten. Het bleek dat een stel provocerende Bolivianen het tijd vond om te protesteren. Juist, op de weg naar Oruro en er was geen andere mogelijkheid dan terugkeren naar het station in Cochabamba. Op zo’n moment krijg ik dus wél een beetje de kriebels van het oneindige geduld van de Bolivianen. Ik was al aan het panikeren, omdat ik bang was dat ons tripje niet door zou kunnen gaan en daardoor m’n hele planning met pap en Mies in het water zou vallen… Op het station hebben we goed ons best gedaan om dan toch nog iets anders te regelen en dus stapten we weer vol goede moed in de volgende bus. Alles ging zijn gangetje, op een droge rivier na die de buschauffeur wel even over dacht te kunnen steken. Even aanduwen en loswrikken en we konden weer verder. Eenmaal in Oruro hebben we de bus naar Uyuni gepakt, maar dat ging natuurlijk ook niet zonder slag of stoot. Een ontzettende rammelbus, twee lekker banden verder en een slechte weg, maar we zijn er gekomen hoor!
De drie dagen in Salar de Uyuni waren in één woord geweldig en dit is weer zoiets wat ik niet in woorden uitgelegd krijg. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien! We hadden onze eigen jeep met chauffeur en hij heeft ons rond de mooiste plekjes geleid. We begonnen bij de zoutvlakte, schitterend! Het leek wel één grote ijsbaan en daar hebben we even creatief gedaan met het maken van foto’s. Het was ook heel raar dat er op zo’n immense vlakte dan weer ineens een cactuseiland stond. Zoals ik al zei, het is onbeschrijfelijk. De nacht hebben we doorgebracht in een hostel gemaakt van zout, wat ook heel speciaal was.
De tweede dag hebben we vooral door de bergen gereden, waar het hoogste punt zo’n 4500 meter was. Ook hebben we voor onze vogelliefhebber Mies de flamingo’s opgezocht. Mooi om te zien, maar ik dacht dat ze toch echt wat rozer waren! ;) Verder de gekleurde meren van Uyuni, wat toch ook wel een natuurwonder is. ’s Nachts sliepen we in niets meer dan een kamertje waar het ontzettend koud was. Ik denk dat het op dat moment zo’n -5 graden was en ik verlangde dan ook heftig naar het mooie klimaat in Cochabamba. De nodige biertjes en twee bijnamen later, was het tijd om naar bed te gaan. Ons pap is omgetoverd in JJ en Mies heeft door zijn geweldige optreden op de grote trom bewezen een echte Jostie te zijn. Die nacht moesten we ook weer vroeg uit de veren, zodat we om 5 uur ’s morgens weer in de jeep zaten om onze tocht te vervolgen. Ik dacht dat we alles wel gehad zouden hebben en dacht nog rustig een dutje te kunnen doen, toen we ineens belandde in een heftige sneeuwstorm. Toch wel even spannend als je daar in de bergen van Bolivia zit en je ziet geen hand voor ogen. Die dag hebben we de geisers nog gezien en een hete waterbron. Toch kon ik me er niet toe zetten om m’n kleren uit te trekken en door de kou het water te bereiken. Ik kreeg ineens een flashback naar de Nieuwjaarsduik en dat is ook iets wat ik waarschijnlijk niet nog eens ga doen… ;)
Al met al was dit tripje geweldig en ik wil jullie door verwijzen naar de foto’s om zo een beter beeld te krijgen van het mooie landschap in Bolivia. Eenmaal uit de jeep hebben we een bus geregeld terug naar Cochabamba, om daar nog even heerlijk uit te slapen en bij te komen van dit geweldige reisje.
En toen was het tijd om pap en Mies Atendi en daarbij mijn snoezelige kindjes te laten zien! Wat een feest was het toen pap en Mies binnen kwamen, want niemand had meer oog voor Ellen en Carlijn. Alle kinderen stormden op hen af! Je snapt natuurlijk ook wel dat er geen orde meer in het klasje te krijgen was en alles stond op z’n kop. Maar dat mocht de pret niet drukken natuurlijk, mijn kindervrienden deden heerlijk mee met puzzelen, knutselen en schommelen! Ik denk dat ik ze wel duidelijk heb kunnen maken waarom deze kinderen ook weer een speciaal plekje in mijn hart hebben veroverd. :)
Ook zijn we met de kinderen naar de bioscoop geweest en daar heeft de juffrouw duidelijk gebruik van gemaakt afgelopen week. Vergelijkbaar met de Sinterklaastijd in Nederland: ‘Als je niet lief bent, mag je ook niet mee naar de bioscoop’. Je begrijpt dus wel dat ik alleen maar te maken heb gehad met engeltjes deze week. De bioscoop was ook een feestje voor de kinderen, die ook nog nooit ergens geweest zijn. Na afloop hebben we frietjes en kipnuggets gegeten en de kinderen hadden nog net hun vingers niet opgegeten. Terug op Atendi hebben de kinderen volop op lopen scheppen dat ze bij een ‘restaurant elegante’ waren geweest. De juffrouw kwam daarna toch eens informeren waar wij dan precies waren geweest met deze kinderen? Wat een stel frietjes en een bekertje cola toch al niet kan doen voor zulke kinderen hè!
De rest van de week heb ik nog flink genoten van mijn bezoek uit Nederland en eens even alle roddels doorgesproken. Lekker uit eten geweest en de nodige cervezas genuttigd. Ik heb geprobeerd om ze een goed beeld van Cochabamba te laten zien door nog even naar El Cristo te gaan, een Jezus-beeld van 33 meter wat over heel Cochabamba te zien is. Ik wou natuurlijk heel graag met de trap, maar heb me over laten halen door Mies die toch graag met de lift wou! :p Ook zijn we naar La Cancha geweest, waar we wederom verdwaald zijn. En dan hebben ze toch wel alles van het echt Bolivia gezien.
Het afscheid nemen van mijn bezoek was wel weer zwaar en het werd dus weer eens tijd om een traantje weg te pinken. Maar ja, ik hou me taai, het is immers nog maar vier weken totdat ik iedereen weer zie!
Al met al denk ik dat we Jut & Jul met z’n allen toch wat onderschat hebben. Ik kan ze nu gerust bestempelen als ‘Ervaren Reizigers’. Iedereen verwachtte natuurlijk een verhaal met de ene blunder na de andere, maar ik kan er jullie maar één verklappen. Pap en Mies dachten in Madrid eens lekker te genieten van een cerveza om de vakantie in te drinken en namen tegelijk een grote teug van hun bier, om hem vervolgens met een vreemde blik op tafel te zetten. Wat was er mis met deze cerveza? Juist, Jos Jaanen had een pilsje besteld met 0,0 alcohol! Ach ja, en dat was ook meteen het enige ‘kleine’ foutje van deze mannen. Ik denk dat we best trots mogen zijn! :D Ik was in ieder geval super blij dat ze er waren om hun te kunnen laten zien waar ik de afgelopen 3 maanden heb gewerkt, gewoond en wat ik allemaal heb mee gemaakt! :)
En nu rest mij ook nog maar de laatste maand. Nog maar 4 weken, dus voor je het weet sta ik weer voor jullie neus. Ik ga nu dus nog even knallen de laatste maand om ons project tot een goed einde te brengen. Volgende week starten we met het werken met de ouders, om onze autisten-boxen met spulletjes uit te leggen. Ik heb er ontzettend veel zin in!
Un besito vanuit het mooie Bolivia,
Carlijn
Ook voor mij was het stiekem wel heel goed nieuws om te horen dat pap en Mies Bolivia veilig bereikt hadden. Ik moest nog één nachtje slapen en dan kon ik ze ein-de-lijk in Cochabamba van het busstation halen. De hele dag heb ik als een kind zo blij rondgehuppeld, want ook ik kon niet wachten totdat ze er waren! ’s Avonds zijn we uit eten geweest bij Casa de Campo, waar ik pap en Mies kennis heb laten maken met de echte Boliviaanse gerechten, die overigens niet helemaal in smaak vielen bij deze Nederlandse Bourgondiërs. Het begrip ‘pitsen’ is meerdere malen aan bod gekomen, als je begrijpt wat ik bedoel! ;)
Gelukkig was de alom bekende barbecue bij huize Ugarte de dag erna weer een erg geslaagd feestje. Mies heeft goed gekeken hoe het allemaal in zijn werk ging, dus de barbecue bij familie Rampen staat al vast als ik terug ben. Verder was het erg leuk om mijn familie hier voor te kunnen stellen aan mijn bezoek. De Spaanse taal stond een beetje in de weg, maar als je iets wil dan lukt het altijd, dus konden zij zich nog best verstaanbaar maken met Nederlands, Engels en handen en voeten. Maar ook dat Nederlands is moeilijk voor de Bolivianen. Wij waren volop aan het kletsen in het Nederlands en hier en daar wat Buuls en Mareser dialect er doorheen, totdat Choco (mijn schoonbroer) na enige tijd analyseren vaststelde: ‘Ik wist niet dat Engels ook zo’n moeilijke taal was!’
Verder heeft de hele familie ondertussen begrepen waar het danstalent in onze familie vandaan komt en dat is duidelijk niet van ons pap! ;) Iedereen was dan ook wel benieuwd hoe ons mam dan eigenlijk zou dansen? Maar dat zal voor iedereen een verrassing blijven…
Na het buurtwinkeltje aangezopen te hebben, was het tijd om ons pap en Mies naar hun hotel te brengen, want voor hun stond de dag erna de mijnen van Potosí op het programma.
In die tijd heb ik nog even hard gewerkt bij Atendi, want voor mij was het natuurlijk gaan vakantie. Woensdag heb ik de mannen weer opgehaald van het vliegveld, die ook weer een ervaring rijker waren. Ons pap vertrouwde me toe dat hem toch een jaar van z’n leven gekost heeft daar onder in de mijnen, maar dat hij het voor geen goud had willen missen. Voor Mies was Potosí letterlijk en figuurlijk te hoog gegrepen, want 4000 meter laat de ademhaling net wat harder werken, waar niet iedereen tegenop gewassen is. Helaas heeft Mies de trip door de mijnen dus niet kunnen doen. Jammer, maar je hoeft niet perse in de mijnen geweest te zijn om de heftige verhalen van de mijnwerkers te begrijpen…
Donderdag was het dan eindelijk tijd voor het hoogtepunt van hun vakantie, maar ook van mijn tijd hier: Salar de Uyuni, de immense zoutvlakte die zo groot is dat het 1/3 van België in beslag zou nemen en wat dus het mooiste gebied van Bolivia is. Voor een goede voorbereiding heb ik pap en Mies hetzelfde mutsje aan laten schaffen, zodat we in Salar geen problemen zouden krijgen! ;) Vol goede moed stonden we dan ook om stipt 8 uur op het busstation om van daaruit een bus naar Oruro te regelen. Zo gezegd, zo gedaan, dus om half 9 zaten we in de bus. Niks wat een geweldige trip in de weg zou zitten, zou je zeggen. Rustig een muziekje in mijn oren, oogjes dicht, totdat we een uur later plotsklaps stilstonden. Ik lag dus bij Loek in zijn nek en keek eens verdwaasd naar buiten. Het bleek dat een stel provocerende Bolivianen het tijd vond om te protesteren. Juist, op de weg naar Oruro en er was geen andere mogelijkheid dan terugkeren naar het station in Cochabamba. Op zo’n moment krijg ik dus wél een beetje de kriebels van het oneindige geduld van de Bolivianen. Ik was al aan het panikeren, omdat ik bang was dat ons tripje niet door zou kunnen gaan en daardoor m’n hele planning met pap en Mies in het water zou vallen… Op het station hebben we goed ons best gedaan om dan toch nog iets anders te regelen en dus stapten we weer vol goede moed in de volgende bus. Alles ging zijn gangetje, op een droge rivier na die de buschauffeur wel even over dacht te kunnen steken. Even aanduwen en loswrikken en we konden weer verder. Eenmaal in Oruro hebben we de bus naar Uyuni gepakt, maar dat ging natuurlijk ook niet zonder slag of stoot. Een ontzettende rammelbus, twee lekker banden verder en een slechte weg, maar we zijn er gekomen hoor!
De drie dagen in Salar de Uyuni waren in één woord geweldig en dit is weer zoiets wat ik niet in woorden uitgelegd krijg. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien! We hadden onze eigen jeep met chauffeur en hij heeft ons rond de mooiste plekjes geleid. We begonnen bij de zoutvlakte, schitterend! Het leek wel één grote ijsbaan en daar hebben we even creatief gedaan met het maken van foto’s. Het was ook heel raar dat er op zo’n immense vlakte dan weer ineens een cactuseiland stond. Zoals ik al zei, het is onbeschrijfelijk. De nacht hebben we doorgebracht in een hostel gemaakt van zout, wat ook heel speciaal was.
De tweede dag hebben we vooral door de bergen gereden, waar het hoogste punt zo’n 4500 meter was. Ook hebben we voor onze vogelliefhebber Mies de flamingo’s opgezocht. Mooi om te zien, maar ik dacht dat ze toch echt wat rozer waren! ;) Verder de gekleurde meren van Uyuni, wat toch ook wel een natuurwonder is. ’s Nachts sliepen we in niets meer dan een kamertje waar het ontzettend koud was. Ik denk dat het op dat moment zo’n -5 graden was en ik verlangde dan ook heftig naar het mooie klimaat in Cochabamba. De nodige biertjes en twee bijnamen later, was het tijd om naar bed te gaan. Ons pap is omgetoverd in JJ en Mies heeft door zijn geweldige optreden op de grote trom bewezen een echte Jostie te zijn. Die nacht moesten we ook weer vroeg uit de veren, zodat we om 5 uur ’s morgens weer in de jeep zaten om onze tocht te vervolgen. Ik dacht dat we alles wel gehad zouden hebben en dacht nog rustig een dutje te kunnen doen, toen we ineens belandde in een heftige sneeuwstorm. Toch wel even spannend als je daar in de bergen van Bolivia zit en je ziet geen hand voor ogen. Die dag hebben we de geisers nog gezien en een hete waterbron. Toch kon ik me er niet toe zetten om m’n kleren uit te trekken en door de kou het water te bereiken. Ik kreeg ineens een flashback naar de Nieuwjaarsduik en dat is ook iets wat ik waarschijnlijk niet nog eens ga doen… ;)
Al met al was dit tripje geweldig en ik wil jullie door verwijzen naar de foto’s om zo een beter beeld te krijgen van het mooie landschap in Bolivia. Eenmaal uit de jeep hebben we een bus geregeld terug naar Cochabamba, om daar nog even heerlijk uit te slapen en bij te komen van dit geweldige reisje.
En toen was het tijd om pap en Mies Atendi en daarbij mijn snoezelige kindjes te laten zien! Wat een feest was het toen pap en Mies binnen kwamen, want niemand had meer oog voor Ellen en Carlijn. Alle kinderen stormden op hen af! Je snapt natuurlijk ook wel dat er geen orde meer in het klasje te krijgen was en alles stond op z’n kop. Maar dat mocht de pret niet drukken natuurlijk, mijn kindervrienden deden heerlijk mee met puzzelen, knutselen en schommelen! Ik denk dat ik ze wel duidelijk heb kunnen maken waarom deze kinderen ook weer een speciaal plekje in mijn hart hebben veroverd. :)
Ook zijn we met de kinderen naar de bioscoop geweest en daar heeft de juffrouw duidelijk gebruik van gemaakt afgelopen week. Vergelijkbaar met de Sinterklaastijd in Nederland: ‘Als je niet lief bent, mag je ook niet mee naar de bioscoop’. Je begrijpt dus wel dat ik alleen maar te maken heb gehad met engeltjes deze week. De bioscoop was ook een feestje voor de kinderen, die ook nog nooit ergens geweest zijn. Na afloop hebben we frietjes en kipnuggets gegeten en de kinderen hadden nog net hun vingers niet opgegeten. Terug op Atendi hebben de kinderen volop op lopen scheppen dat ze bij een ‘restaurant elegante’ waren geweest. De juffrouw kwam daarna toch eens informeren waar wij dan precies waren geweest met deze kinderen? Wat een stel frietjes en een bekertje cola toch al niet kan doen voor zulke kinderen hè!
De rest van de week heb ik nog flink genoten van mijn bezoek uit Nederland en eens even alle roddels doorgesproken. Lekker uit eten geweest en de nodige cervezas genuttigd. Ik heb geprobeerd om ze een goed beeld van Cochabamba te laten zien door nog even naar El Cristo te gaan, een Jezus-beeld van 33 meter wat over heel Cochabamba te zien is. Ik wou natuurlijk heel graag met de trap, maar heb me over laten halen door Mies die toch graag met de lift wou! :p Ook zijn we naar La Cancha geweest, waar we wederom verdwaald zijn. En dan hebben ze toch wel alles van het echt Bolivia gezien.
Het afscheid nemen van mijn bezoek was wel weer zwaar en het werd dus weer eens tijd om een traantje weg te pinken. Maar ja, ik hou me taai, het is immers nog maar vier weken totdat ik iedereen weer zie!
Al met al denk ik dat we Jut & Jul met z’n allen toch wat onderschat hebben. Ik kan ze nu gerust bestempelen als ‘Ervaren Reizigers’. Iedereen verwachtte natuurlijk een verhaal met de ene blunder na de andere, maar ik kan er jullie maar één verklappen. Pap en Mies dachten in Madrid eens lekker te genieten van een cerveza om de vakantie in te drinken en namen tegelijk een grote teug van hun bier, om hem vervolgens met een vreemde blik op tafel te zetten. Wat was er mis met deze cerveza? Juist, Jos Jaanen had een pilsje besteld met 0,0 alcohol! Ach ja, en dat was ook meteen het enige ‘kleine’ foutje van deze mannen. Ik denk dat we best trots mogen zijn! :D Ik was in ieder geval super blij dat ze er waren om hun te kunnen laten zien waar ik de afgelopen 3 maanden heb gewerkt, gewoond en wat ik allemaal heb mee gemaakt! :)
En nu rest mij ook nog maar de laatste maand. Nog maar 4 weken, dus voor je het weet sta ik weer voor jullie neus. Ik ga nu dus nog even knallen de laatste maand om ons project tot een goed einde te brengen. Volgende week starten we met het werken met de ouders, om onze autisten-boxen met spulletjes uit te leggen. Ik heb er ontzettend veel zin in!
Un besito vanuit het mooie Bolivia,
Carlijn
-
30 Mei 2010 - 08:49
Lisanne:
Jos de Losbol heeft zich uitstekend vermaakt zie ik wel!!!! ;)
Kus -
30 Mei 2010 - 09:34
Eefje:
Wat een verhaal weer Carlijntje! Echt leuk! En die foto's, superr grappig zeg!!
Wij hier maar bikkelen achter de pc!;)
Geniet ervan daar! We contacten weer....
Veel liefs en de groetjes aan Ellen -
30 Mei 2010 - 10:06
Marjo:
Ha die Carlijn hier een reactie uit valkenswaard wij lezen met veel plezier je verhalen.Wat gaat de tijd toch snel voor je het weet ben je thuis.geniet er nog maar flink van en tot ziens.
groetjes van de Aakjes -
30 Mei 2010 - 10:41
Ans:
Ha Carlijn,
Weer heel mooi geschreven en mooie fotos van jullie allemaal....
Tot snel..
Oja, zijn mijn kaartjes aangekomen..?
Groetjes Ans -
30 Mei 2010 - 11:10
Lilian(moeder V Loek:
Hoi Carlijn,
Heb weer erg genoten en gelachen om je verhaal.
Wat leuk he dat je je vader en Mies hebt kunnen laten zien waar je mee bezig bent en waar je woont. Ook zij zullen net als wij hier nog lang van nagenieten!
Liefs, Arno en Lilian -
30 Mei 2010 - 16:28
Leonie:
Hehe ik dacht we krijgen niks meer te horen van die 2 mareser mensen en hun avonturen in Bolivia,
maar jawel hoor eindelijk weer een reisverslag.En ik snap het best ik zou er ook geen tijd voor hebben, moet genieten van het bezoek en daarna komt dat schrijven wel.
Maar wat hebben jullie weer genoten heerlijk die verhalen en de vele foto's maken het verhaal compleet.Die techniek moet je mij ook eens aanleren super.En hadden jullie de filmzaal voor jullie alleen en wat voor films draaien ze daar ouderwets of toch de wat nieuwere films.
Zo nu kun je aan je laatste loodjes gaan beginnen en het afmaken van je afstudeeropdracht.
Je moet maar zo denken de weken die nu nog moet gaan zijn nu op 1 hand te tellen en straks worden dat de dagen.
Geniet er nog FF van.
Veel liefs tot gauw
de Rasjes -
30 Mei 2010 - 18:31
Stijn:
Hey!
Kijk goed om te lezen dat je zo goed op Jut & Jul hebt gepast!
De foto's zien er wel gaaf uit zo!
Geniet nog van de laatste paar weken.
Dikke X -
30 Mei 2010 - 21:17
Sjarrel:
heeej muts
zo te zien hebben jullie een te gekke week gehad met die twee avonturiers, maar beslist de moeite waard.
werk nog lekker door aan je project, en geniet nog van de tijd dat je daar bent.
met lieve groeten van sjarrel en het hele span. -
30 Mei 2010 - 22:52
Mam :
Wie had dat gedacht dat je met handen en voeten en 'moeilijk' engels, zomaar maar in Bolivia terecht kunt komen en ook weer veilig terug.
Ik heb alle foto's gezien, wat een geweldig land en wat een geweldige kindjes!
Ons pap en Mies hebben genoten. En Mares is weer twee 'ervaren reizigers' rijker!
X mam
-
31 Mei 2010 - 07:42
Inge:
Hey vrouwke!
Wat een mooi verhaaltje weer! Leuk om te lezen dat jullie zo hebben genoten met Jut en Jul! :) Nog 4 weekjes genieten en knallen en dan zien we je weer met Zurrik kermis! :)
Geniet er nog van meiske!
Kus Inge -
31 Mei 2010 - 22:13
Heidi:
We hebben er lang op moeten wachten,
in die tijd hadden we grappige gedachten.
Het is leuk om te lezen ,hoe jut en jul zich hebben bewezen.
Geniet nog van de komende tijd,want van zo'n avonture krijg je nooit spijt.
P.S (Het zal niet een kopje koffie worden maar een volledig kannetje) -
01 Juni 2010 - 08:03
Thierry:
Ik heb zojuist genoten van jouw schitterende verhalen, je kan altijd nog schrijfster worden.. fijn geschreven. Sakia Noort en madam French krijgen er wel een concurrent bij. Fijn dat je goed gelet hebt op de 2 Solex reizigers Jut @Jul.
Maak er nog een paar leuke /fijne en natuurlijk nuttige weken van en tot dan..
Groeten Thierry
-
01 Juni 2010 - 19:21
Evelien:
Vrouwke!
Wat kun je toch lekker mals verhalen schrijven, skon skon! Zo te zien hebben jullie het nog altijd goed naar jullie zin! Salar de uyuni is echt de bom! en het verbaast me niks dat jullie creatief zijn geweest met bierflessen op de zoutvlaktes hahaha
Tot over een maandje ongeveer!
Kus eef -
01 Juni 2010 - 19:43
Vicky:
Carlijntje!
Je zou een boek moeten schrijven over je avonturen, je schrijft zo leuk!
Dikke kus ! -
02 Juni 2010 - 19:59
Tante Anja:
In een woord fantastisch!
Mooie verhalen en prachtige fot's waar het geluk en plezier vanaf straalt (op sommige na dan). Leuk om Jos daar te zien. Ik kan me voorstellen dat het heel speciaal is om bekenden de plekken te laten zien waar je de laatste tijd geleefd hebt. Geniet nog van de laatste weken.
Groetjes van ons allemaal hier. -
05 Juni 2010 - 11:35
Tante Mieke :
hoy.
Ik zie wel dat je de jaanens echt niet moet onderschatten,al had ik zo mijn twijfels.!!!
Gewldig dat julie ze zoveel hebben kunnen laten zien en vooral hoe jullie daar werken.
Het zal zeker een belevenis zijn geweest. Geniet de laatste 4 weken en tot ziens.
Groetjes Tante Mieke. -
09 Juni 2010 - 06:46
Elle:
Hoihoi
Zo te lezen vermaken jullie je prima daar! Geweldige verhalen! Ik zou zeggen heeel veel plezier de laatste weekjes.
en tot gauw
x -
20 Juni 2010 - 17:42
H B Ax En Riek:
debuuren Carlijn profiesejat met jeverjaardag je moet hem maargoet vieren enals je tuiskomt nog eensdunnetjes overdoen dan pikken wei ook nog eengraantje mee hoop ik maar ja eerst nog maar eens tuiszijn nog heel veelgroetjes van de buuren harrie en Riek doej tot zo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
