Viajamos en Bolivia y feliz cumpleaños!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
21 Juni 2010 | Bolivia, Cochabamba
Een van de laatste verhaaltjes vanuit Bolivia, maar ook deze keer kan ik jullie weer melden dat ik een geweldige week achter de rug heb. Nadat we vorige week de benen onder onze kont uit hadden gerend, en dat is dus hard werken voor Boliviaanse begrippen, was het tijd om er even een weekje tussen uit te gaan om de mooiste plekken van Bolivia te gaan ontdekken. Ik kan natuurlijk niet naar huis en alleen Cochabamba maar op m’n duimpje kennen. Het plan was om naar het Titicacameer te gaan en om nog even krokodillen te vangen in de jungle. Iets waar ik al een beetje ervaring mee heb! ;) Al deze activiteiten moesten in één week gepland worden, want ik wilde natuurlijk 19 juni wel terug zijn in Cochabamba om samen met mijn ‘nieuwe’ familie ‘s avonds mijn verjaardag te kunnen vieren.
Op vrijdag ging ons avontuur beginnen. Het is hier altijd weer moeilijk om de backpack strategisch vol te proppen, omdat je zowel mutsen en dikke truien als t-shirts nodig hebt. Je weet nooit wat voor weer het hier gaat worden. Maar uiteindelijk zijn we er al aardig in getraind en dus konden we stipt op tijd naar het vliegveld om vanuit Cochabamba naar La Paz te vliegen. Mooi op tijd in gecheckt en wij dachten ook meteen door te kunnen lopen, maar de stuart deelde ons mee dat deze señoritas nog even geduld moesten hebben. Het vliegtuig zou zo vertrekken. Dus gingen wij al op ons gemakje zitten, in het achterhoofd dat dit nog wel even zou kunnen duren. Na 10 minuutjes zijn we toch nog maar even gaan informeren, bleek het vliegveld in La Paz ineens gesloten te zijn. Wij zagen ons strakgeplande reisje dus al weer bijna in het water vallen. Maar oké, het was vakantie dus take it easy. Uiteindelijk ontstond er toch wat chaos op het vliegveld, maar onze vlucht stond nog steeds niet op het scherm dus waren wij ons nog van geen kwaad bewust en bleven we rustig zitten. Wachten en geduld hebben, heb ik hier wel weer geleerd… ;) Totdat er ineens in paniek een man in uniform vroeg of wij naar La Paz moesten. ‘Ja, meneer’, antwoordden wij. Of we dan alsjeblieft even vaart wilden maken want het vliegtuig stond op ons te wachten. Huh? Bleek dus gewoon al iedereen in het vliegtuig te zitten! Vlug hebben we onze hele handel bij elkaar gepakt en zijn we naar het vliegtuig gesprint. Het klinkt natuurlijk toch wel gaaf dat we gewoon een heel vliegtuig hebben laten wachten. Een goed begin is het halve werk! ;)
Eenmaal in La Paz hebben wij de bus naar Copacabana gepakt, een heel toeristisch dorpje dat aan het Titicacameer ligt. We hebben even lekker rondgeslenterd, lekker gegeten om daarna te genieten van een welverdiende nachtrust. De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en zijn we met de boot naar Isla del Sol gegaan. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Bolivia blijft me verbazen en iedere keer sta ik er weer van te kijken dat er zoveel mooie landschappen in dit land zijn. Op het eiland hebben we vooral veel rondgelopen, berg op en berg af. Ik zag m’n kuiten alweer groeien en ik durf bijna te zeggen dat ik wel eens mee zou kunnen gaan met m’n zussie tijdens de Kennedymars. Ik heb aardig wat kilometers gemaakt… Maar het was het waard want het uitzicht was echt adembenemend. We hebben al luierend aan het strand de zonsondergang gezien en we hebben ’s avonds ook nog een tochtje over het meer gemaakt met een meisje dat ons bijna smeekte om mee te gaan in haar bootje. Achteraf vraag ik me af of ik me niet schuldig heb gemaakt aan kinderarbeid. ;)
De volgende morgen weer vroeg uit de veren om de zonsopgang te zien, wat ook weer schitterend was. Eigenlijk was ons plan om van het Noorden naar het Zuiden te lopen, een wandeling van 3 uur, maar die uitdaging durfde ik niet meer aan. Bang om ergens doodop neer te vallen met een brandende zon op m’n kop hebben we toch maar besloten om met de boot naar het Zuiden te gaan om daar ook nog even rond te lopen. We hebben daar ondermeer de ruïnes van de Inca’s gezien. We dachten daarna een goede deal te hebben gemaakt met een man die ons daar met de boot zou oppikken, om ons vervolgens naar Copacabana te brengen. Maar daar waren we weer mooi ingestonken. Daar zaten we dan weer te wachten. Gelukkig konden we nog iets fixen met een stel Fransen met wie we wel mee mochten. Gelukkig!
Vervolgens was het plan om vanuit Copacabana naar een ander klein dorpje in de buurt te gaan, waarvoor we de bus naar La Paz moesten pakken. Na 3 keer nagevraagd te hebben aan de chauffeur of we er daar dan ook uitkonden, gingen we rustig zitten. Maar toen hadden we al moeten weten dat het reizen ons niet zo heel goed afging deze vakantie, want voordat we het wisten zaten we weer in La Paz. Hadden we ons dorpje toch ergens gemist… :s
Dus waren we verplicht om nog een dagje in La Paz door te brengen waar we eerst de wedstrijd van het Nederlands elftal hadden gekeken. Wij moesten er de wekker voor zetten, dus zaten we om half 8 ’s morgens met een tosti in de hand Oranje aan te moedigen. Al was het niet heel denderend, de eerste 3 punten zijn toch weer in de pocket. De rest van de dag hebben we een beetje rondgesjouwd en weer veel te veel souvenirs gekocht. Er zijn echt te veel leuke dingen!
Op dinsdag was het tijd om naar het hoogtepunt van de vakantie te gaan, namelijk Rurrenabaque, waar we een driedaagse tour door de pampa’s van de jungle hebben gehad. Eindelijk ging er eens wat goed en zaten we op tijd in het vliegtuig. Vanaf het moment dat ik in Rurrenabaque het vliegtuig uitstapte voelde ik me thuis en kreeg ik hartverwarmende flashbacks naar mijn geliefde Ghana! :) Hetzelfde klamme weer, zandwegen, lemen hutjes, dieren die los over de weg lopen (en dan bedoel ik niet de zwerfhonden zoals in Cochabamba) en een groene natuur. Heerlijk was het! :D
Onze tour begon met een trip van 4 uur in een jeep, die hobbel de bobbel over de zandweggetjes sjeesde. We zaten in een groep met twee Amerikanen, twee Australiërs, een Schot en een Ier, dus ik heb mijn Engels aardig opgevijzeld deze 3 dagen. Onderweg kwamen we onze eerste vangst al tegen, namelijk een 2,5 meter lange anaconda. Die moest natuurlijk even opgepakt worden voor de foto. Mijn geluk is dat ik niet zo goed besef wat zo’n beest allemaal kan doen, anders weet ik niet of ik hem zo vrolijk bij z’n kopje had gepakt. Een beetje naïviteit kan af en toe toch van pas komen hè! ;)
De rest van de drie dagen hebben we voornamelijk in een bootje doorgebracht. Heerlijk om zo lekker over het water te dobberen en om langs je de krokodillen te zien zwemmen en de capihuaras (grote hamsters) rond te zien lopen. We sliepen in een soort van houten blokhut, waar de scouting ervaringen weer even bovenkwamen. De tweede dag was het tijd om de pampa’s in te gaan op zoek naar nog meer anaconda’s. De pampa is te vergelijken met een groot moeras, waar je dus ook echt tot aan je knieen in wegzakt. Het helpt dan ook niet echt dat de gaten van tevoren al in m’n laarzen zaten, dus je kunt je voorstellen hoe ik er aan het eind van de 2 uur durende wandeling uitzag. ;) Ook tijdens deze wandeling kreeg ik weer een flashback naar Ghana, want daar heb ik namelijk ook 3 keer rondgesjouwd op zoek naar olifanten, die ons toen ook aardig in de steek lieten. Zo nu ook de anaconda’s. Maar mij konden ze niks maken, want ik had er namelijk toch al een vastgelegd op de foto! :D
Verder waren er ook dolfijnen in de rivier waar wij met ons bootje vaarden en dus mochten wij hier ook zwemmen. De dolfijnen beschermen namelijk de mensen, dus de alligators kunnen je dan ook niks maken. Helaas kwamen de dolfijnen niet echt in de buurt en kon je ze dus niet aanraken, maar het is toch weer gaaf om te kunnen zeggen: ‘Ik heb met dolfijnen gezwommen en op twee meter afstand zat een krokodil toe te kijken!’ :D
We hebben ook nog geprobeerd om zelf ons avondeten te vangen en dan heb ik het over piranha’s. Ik was er echter al na 2 minuten achter dat vissen niet helemaal mijn ding is, dus heb ik lekker toegekeken hoe de rest zat te ploeteren. ’s Avonds hadden we toch daadwerkelijk een kleine piranha op tafel staan, die ook nog goed smaakte. Al met al waren de pampa’s een geweldig avontuur en ook dit had ik weer zeker niet willen missen! De drie dagen waren zo voorbij en hadden we nog maar één dag in Rurrenabaque.
Mij leek het wel een leuk idee om die laatste dag ook nog wat gaafs te doen. Dus wat dacht je van paardrijden door de geweldige natuur? Heerlijk ronddraven op een paard met de haren in de wind, lekker rondkijken en genieten van de mooie natuur. Als snel bleek dat ik het begrip paardrijden een beetje geromantiseerd had. Bij mij was er namelijk niet echt sprake van soepel ronddraven, maar meer als een kneus rondhobbelen om vervolgens met een te pijne kont van het paard af te stappen. Dat heb ik de dag erna toch nog gevoeld! Toch was dit ook weer een hilarische ervaring en had ik het niet willen missen.
En toen was het weer zaterdag, tijd om naar huis te gaan. Op ons ticket stond dat we om 7.20 uur in Rurrenabaque het vliegtuig moesten hebben. We zouden dan nog anderhalf uur moeten wachten in La Paz om dan door te vliegen naar Cochabamba. We hadden onze taxi voor ’s morgens al geregeld en we stonden er van te kijken dat we om 6.00 uur werden gebeld door de Airline. Ze zaten namelijk op ons te wachten, want de rit naar het vliegveld zou 40 minuten duren. Een lichte paniek kwam weer naar boven, maar we verzekerden de Airline dat alles goed zou komen en dat we zelf naar het vliegveld zouden komen. In Rurrenabaque zijn er alleen maar motortaxi’s, dus we waren blij dat het lukte met alle tassen en souvenirs die we hadden. We zouden dus mooi op tijd bij het vliegveld zijn, wat vanaf ons hotel maar 10 minuten zou zijn. Wel was het raar dat er nog niemand was op het vliegveld, dus tijd om even navraag te doen. Al heel snel werd duidelijk dat we bij het verkeerde vliegveld stonden. We moesten in het dorpje verderop zijn. Pardon? En hoe lang zou die rit dan wel niet duren? Nou, toch wel zo’n 30 minuten… Het kwartje viel waarom de mevrouw aan de telefoon het over een rit van 40 minuten had! Toen kwam de complete paniek, want binnen 30 minuten zou dat vliegtuig eigenlijk al in de lucht moeten zijn! Als twee gekken sprongen we weer op onze taxi’s en de hele weg hebben we als een gek liggen roepen: ‘Rapido, rapido, rapido!’ Ondertussen was ik angstig rond aan het kijken of ik al vliegtuigen in de lucht zag en ik zat de zandweg die ik in het begin nog zo leuk vond omdat hij me aan Ghana herinnerde, grondig te vervloeken!! De hubbels en de waterplassen maakte het er allemaal niet makkelijker op om snel in het andere dorpje te komen. Ik kreeg ook al scenario’s in mijn hoofd dat ik al m’n gasten voor mijn verjaardag af moest bellen, omat ik helaas in Rurrenabaque was blijven steken. Wonder boven wonder was het vliegtuig nog niet vertrokken en moesten we zelfs nog een uur wachten voordat we konden gaan. Ik vond het wel weer een hilarische situatie, maar daar kwam verandering toen wij er in La Paz achterkwamen dat onze aansluiting al weg was… Er kan toch ook nooit eens wat goed gaan! Ik was ondertussen licht ontvlambaar, omdat dat eerst volgende vlucht pas om 6 uur ’s middags ging. Dat zou veel te laat zijn en dus liet ik mijn geïrriteerdheid even merken door een klap op de balie te geven. Deze actie had als gevolg dat we nog even mee moesten naar de politie omdat wij de werknemers niet respecteerden. Het moest allemaal niet gekker worden, ik moest gewoon naar huis om m’n verjaardag voor te bereiden!
Alle opties overwogen, hebben we besloten om een taxi te pakken naar Cochabamba. Veel te duur, maar andere opties waren er even niet. Je snapt natuurlijk wel dat ik nog even wat geld ga declareren bij die grappenmakers van BOA Airlines! Eenmaal veilig thuis in Cochabamba zijn Ellen en ik als een gek naar de supermarkt gegaan om inkopen te doen voor m’n party ’s avonds. We hebben zelf salades gemaakt om zo te laten zien hoe wij onze verjaardagen in Nederland vieren. De avond was één groot feest! Iedereen was er, er werd gedanst en de drank heeft weer rijkelijk gevloeid! :D Om 12 uur werd ik nog verrast met een te grote chocoladetaart waar ik al 3 maanden over aan het zeuren was. En het was het waard, want lekker was ie! :D En als letterlijke klap op de vuurpijl had ik mijn eigen vuurwerk geregeld door Hernan en Loek! Super! Dit was dus een verjaardag om nooit te vergeten en we hebben er nog tot in de vroege uurtjes op gedronken dat ik nu officieel volwassen ben! ;)
Het is wel een heel lang verhaaltje geworden, maar ik kreeg anders mijn belevingen er echt niet ingepropt. Dit was ook weer een week om nooit te vergeten en ik heb weer heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt. Het reizen ging ons deze keer wat minder vloeiend af, maar dat mocht de pret niet drukken natuurlijk! ;)
Nu rest me nog maar één week in Bolivia. We gaan nog even flink de handen uit de mouwen steken om onze tuin af te krijgen. Ook moeten we deze week nog onze eindpresentatie geven voor alle werknemers. Ik vind het wel spannend, maar ik heb er ook zin in! :) En verder staat het afscheid nemen weer voor de deur, waar ik een ontzettende hekel aan heb. Er zullen dus wel weer wat tranen gaan vloeien. Maar hoe dat allemaal af gaat lopen, lezen jullie volgende week in mijn allerlaatste verhaaltje.
Liefs, Carlijn
Op vrijdag ging ons avontuur beginnen. Het is hier altijd weer moeilijk om de backpack strategisch vol te proppen, omdat je zowel mutsen en dikke truien als t-shirts nodig hebt. Je weet nooit wat voor weer het hier gaat worden. Maar uiteindelijk zijn we er al aardig in getraind en dus konden we stipt op tijd naar het vliegveld om vanuit Cochabamba naar La Paz te vliegen. Mooi op tijd in gecheckt en wij dachten ook meteen door te kunnen lopen, maar de stuart deelde ons mee dat deze señoritas nog even geduld moesten hebben. Het vliegtuig zou zo vertrekken. Dus gingen wij al op ons gemakje zitten, in het achterhoofd dat dit nog wel even zou kunnen duren. Na 10 minuutjes zijn we toch nog maar even gaan informeren, bleek het vliegveld in La Paz ineens gesloten te zijn. Wij zagen ons strakgeplande reisje dus al weer bijna in het water vallen. Maar oké, het was vakantie dus take it easy. Uiteindelijk ontstond er toch wat chaos op het vliegveld, maar onze vlucht stond nog steeds niet op het scherm dus waren wij ons nog van geen kwaad bewust en bleven we rustig zitten. Wachten en geduld hebben, heb ik hier wel weer geleerd… ;) Totdat er ineens in paniek een man in uniform vroeg of wij naar La Paz moesten. ‘Ja, meneer’, antwoordden wij. Of we dan alsjeblieft even vaart wilden maken want het vliegtuig stond op ons te wachten. Huh? Bleek dus gewoon al iedereen in het vliegtuig te zitten! Vlug hebben we onze hele handel bij elkaar gepakt en zijn we naar het vliegtuig gesprint. Het klinkt natuurlijk toch wel gaaf dat we gewoon een heel vliegtuig hebben laten wachten. Een goed begin is het halve werk! ;)
Eenmaal in La Paz hebben wij de bus naar Copacabana gepakt, een heel toeristisch dorpje dat aan het Titicacameer ligt. We hebben even lekker rondgeslenterd, lekker gegeten om daarna te genieten van een welverdiende nachtrust. De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en zijn we met de boot naar Isla del Sol gegaan. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Bolivia blijft me verbazen en iedere keer sta ik er weer van te kijken dat er zoveel mooie landschappen in dit land zijn. Op het eiland hebben we vooral veel rondgelopen, berg op en berg af. Ik zag m’n kuiten alweer groeien en ik durf bijna te zeggen dat ik wel eens mee zou kunnen gaan met m’n zussie tijdens de Kennedymars. Ik heb aardig wat kilometers gemaakt… Maar het was het waard want het uitzicht was echt adembenemend. We hebben al luierend aan het strand de zonsondergang gezien en we hebben ’s avonds ook nog een tochtje over het meer gemaakt met een meisje dat ons bijna smeekte om mee te gaan in haar bootje. Achteraf vraag ik me af of ik me niet schuldig heb gemaakt aan kinderarbeid. ;)
De volgende morgen weer vroeg uit de veren om de zonsopgang te zien, wat ook weer schitterend was. Eigenlijk was ons plan om van het Noorden naar het Zuiden te lopen, een wandeling van 3 uur, maar die uitdaging durfde ik niet meer aan. Bang om ergens doodop neer te vallen met een brandende zon op m’n kop hebben we toch maar besloten om met de boot naar het Zuiden te gaan om daar ook nog even rond te lopen. We hebben daar ondermeer de ruïnes van de Inca’s gezien. We dachten daarna een goede deal te hebben gemaakt met een man die ons daar met de boot zou oppikken, om ons vervolgens naar Copacabana te brengen. Maar daar waren we weer mooi ingestonken. Daar zaten we dan weer te wachten. Gelukkig konden we nog iets fixen met een stel Fransen met wie we wel mee mochten. Gelukkig!
Vervolgens was het plan om vanuit Copacabana naar een ander klein dorpje in de buurt te gaan, waarvoor we de bus naar La Paz moesten pakken. Na 3 keer nagevraagd te hebben aan de chauffeur of we er daar dan ook uitkonden, gingen we rustig zitten. Maar toen hadden we al moeten weten dat het reizen ons niet zo heel goed afging deze vakantie, want voordat we het wisten zaten we weer in La Paz. Hadden we ons dorpje toch ergens gemist… :s
Dus waren we verplicht om nog een dagje in La Paz door te brengen waar we eerst de wedstrijd van het Nederlands elftal hadden gekeken. Wij moesten er de wekker voor zetten, dus zaten we om half 8 ’s morgens met een tosti in de hand Oranje aan te moedigen. Al was het niet heel denderend, de eerste 3 punten zijn toch weer in de pocket. De rest van de dag hebben we een beetje rondgesjouwd en weer veel te veel souvenirs gekocht. Er zijn echt te veel leuke dingen!
Op dinsdag was het tijd om naar het hoogtepunt van de vakantie te gaan, namelijk Rurrenabaque, waar we een driedaagse tour door de pampa’s van de jungle hebben gehad. Eindelijk ging er eens wat goed en zaten we op tijd in het vliegtuig. Vanaf het moment dat ik in Rurrenabaque het vliegtuig uitstapte voelde ik me thuis en kreeg ik hartverwarmende flashbacks naar mijn geliefde Ghana! :) Hetzelfde klamme weer, zandwegen, lemen hutjes, dieren die los over de weg lopen (en dan bedoel ik niet de zwerfhonden zoals in Cochabamba) en een groene natuur. Heerlijk was het! :D
Onze tour begon met een trip van 4 uur in een jeep, die hobbel de bobbel over de zandweggetjes sjeesde. We zaten in een groep met twee Amerikanen, twee Australiërs, een Schot en een Ier, dus ik heb mijn Engels aardig opgevijzeld deze 3 dagen. Onderweg kwamen we onze eerste vangst al tegen, namelijk een 2,5 meter lange anaconda. Die moest natuurlijk even opgepakt worden voor de foto. Mijn geluk is dat ik niet zo goed besef wat zo’n beest allemaal kan doen, anders weet ik niet of ik hem zo vrolijk bij z’n kopje had gepakt. Een beetje naïviteit kan af en toe toch van pas komen hè! ;)
De rest van de drie dagen hebben we voornamelijk in een bootje doorgebracht. Heerlijk om zo lekker over het water te dobberen en om langs je de krokodillen te zien zwemmen en de capihuaras (grote hamsters) rond te zien lopen. We sliepen in een soort van houten blokhut, waar de scouting ervaringen weer even bovenkwamen. De tweede dag was het tijd om de pampa’s in te gaan op zoek naar nog meer anaconda’s. De pampa is te vergelijken met een groot moeras, waar je dus ook echt tot aan je knieen in wegzakt. Het helpt dan ook niet echt dat de gaten van tevoren al in m’n laarzen zaten, dus je kunt je voorstellen hoe ik er aan het eind van de 2 uur durende wandeling uitzag. ;) Ook tijdens deze wandeling kreeg ik weer een flashback naar Ghana, want daar heb ik namelijk ook 3 keer rondgesjouwd op zoek naar olifanten, die ons toen ook aardig in de steek lieten. Zo nu ook de anaconda’s. Maar mij konden ze niks maken, want ik had er namelijk toch al een vastgelegd op de foto! :D
Verder waren er ook dolfijnen in de rivier waar wij met ons bootje vaarden en dus mochten wij hier ook zwemmen. De dolfijnen beschermen namelijk de mensen, dus de alligators kunnen je dan ook niks maken. Helaas kwamen de dolfijnen niet echt in de buurt en kon je ze dus niet aanraken, maar het is toch weer gaaf om te kunnen zeggen: ‘Ik heb met dolfijnen gezwommen en op twee meter afstand zat een krokodil toe te kijken!’ :D
We hebben ook nog geprobeerd om zelf ons avondeten te vangen en dan heb ik het over piranha’s. Ik was er echter al na 2 minuten achter dat vissen niet helemaal mijn ding is, dus heb ik lekker toegekeken hoe de rest zat te ploeteren. ’s Avonds hadden we toch daadwerkelijk een kleine piranha op tafel staan, die ook nog goed smaakte. Al met al waren de pampa’s een geweldig avontuur en ook dit had ik weer zeker niet willen missen! De drie dagen waren zo voorbij en hadden we nog maar één dag in Rurrenabaque.
Mij leek het wel een leuk idee om die laatste dag ook nog wat gaafs te doen. Dus wat dacht je van paardrijden door de geweldige natuur? Heerlijk ronddraven op een paard met de haren in de wind, lekker rondkijken en genieten van de mooie natuur. Als snel bleek dat ik het begrip paardrijden een beetje geromantiseerd had. Bij mij was er namelijk niet echt sprake van soepel ronddraven, maar meer als een kneus rondhobbelen om vervolgens met een te pijne kont van het paard af te stappen. Dat heb ik de dag erna toch nog gevoeld! Toch was dit ook weer een hilarische ervaring en had ik het niet willen missen.
En toen was het weer zaterdag, tijd om naar huis te gaan. Op ons ticket stond dat we om 7.20 uur in Rurrenabaque het vliegtuig moesten hebben. We zouden dan nog anderhalf uur moeten wachten in La Paz om dan door te vliegen naar Cochabamba. We hadden onze taxi voor ’s morgens al geregeld en we stonden er van te kijken dat we om 6.00 uur werden gebeld door de Airline. Ze zaten namelijk op ons te wachten, want de rit naar het vliegveld zou 40 minuten duren. Een lichte paniek kwam weer naar boven, maar we verzekerden de Airline dat alles goed zou komen en dat we zelf naar het vliegveld zouden komen. In Rurrenabaque zijn er alleen maar motortaxi’s, dus we waren blij dat het lukte met alle tassen en souvenirs die we hadden. We zouden dus mooi op tijd bij het vliegveld zijn, wat vanaf ons hotel maar 10 minuten zou zijn. Wel was het raar dat er nog niemand was op het vliegveld, dus tijd om even navraag te doen. Al heel snel werd duidelijk dat we bij het verkeerde vliegveld stonden. We moesten in het dorpje verderop zijn. Pardon? En hoe lang zou die rit dan wel niet duren? Nou, toch wel zo’n 30 minuten… Het kwartje viel waarom de mevrouw aan de telefoon het over een rit van 40 minuten had! Toen kwam de complete paniek, want binnen 30 minuten zou dat vliegtuig eigenlijk al in de lucht moeten zijn! Als twee gekken sprongen we weer op onze taxi’s en de hele weg hebben we als een gek liggen roepen: ‘Rapido, rapido, rapido!’ Ondertussen was ik angstig rond aan het kijken of ik al vliegtuigen in de lucht zag en ik zat de zandweg die ik in het begin nog zo leuk vond omdat hij me aan Ghana herinnerde, grondig te vervloeken!! De hubbels en de waterplassen maakte het er allemaal niet makkelijker op om snel in het andere dorpje te komen. Ik kreeg ook al scenario’s in mijn hoofd dat ik al m’n gasten voor mijn verjaardag af moest bellen, omat ik helaas in Rurrenabaque was blijven steken. Wonder boven wonder was het vliegtuig nog niet vertrokken en moesten we zelfs nog een uur wachten voordat we konden gaan. Ik vond het wel weer een hilarische situatie, maar daar kwam verandering toen wij er in La Paz achterkwamen dat onze aansluiting al weg was… Er kan toch ook nooit eens wat goed gaan! Ik was ondertussen licht ontvlambaar, omdat dat eerst volgende vlucht pas om 6 uur ’s middags ging. Dat zou veel te laat zijn en dus liet ik mijn geïrriteerdheid even merken door een klap op de balie te geven. Deze actie had als gevolg dat we nog even mee moesten naar de politie omdat wij de werknemers niet respecteerden. Het moest allemaal niet gekker worden, ik moest gewoon naar huis om m’n verjaardag voor te bereiden!
Alle opties overwogen, hebben we besloten om een taxi te pakken naar Cochabamba. Veel te duur, maar andere opties waren er even niet. Je snapt natuurlijk wel dat ik nog even wat geld ga declareren bij die grappenmakers van BOA Airlines! Eenmaal veilig thuis in Cochabamba zijn Ellen en ik als een gek naar de supermarkt gegaan om inkopen te doen voor m’n party ’s avonds. We hebben zelf salades gemaakt om zo te laten zien hoe wij onze verjaardagen in Nederland vieren. De avond was één groot feest! Iedereen was er, er werd gedanst en de drank heeft weer rijkelijk gevloeid! :D Om 12 uur werd ik nog verrast met een te grote chocoladetaart waar ik al 3 maanden over aan het zeuren was. En het was het waard, want lekker was ie! :D En als letterlijke klap op de vuurpijl had ik mijn eigen vuurwerk geregeld door Hernan en Loek! Super! Dit was dus een verjaardag om nooit te vergeten en we hebben er nog tot in de vroege uurtjes op gedronken dat ik nu officieel volwassen ben! ;)
Het is wel een heel lang verhaaltje geworden, maar ik kreeg anders mijn belevingen er echt niet ingepropt. Dit was ook weer een week om nooit te vergeten en ik heb weer heel veel mooie dingen gezien en meegemaakt. Het reizen ging ons deze keer wat minder vloeiend af, maar dat mocht de pret niet drukken natuurlijk! ;)
Nu rest me nog maar één week in Bolivia. We gaan nog even flink de handen uit de mouwen steken om onze tuin af te krijgen. Ook moeten we deze week nog onze eindpresentatie geven voor alle werknemers. Ik vind het wel spannend, maar ik heb er ook zin in! :) En verder staat het afscheid nemen weer voor de deur, waar ik een ontzettende hekel aan heb. Er zullen dus wel weer wat tranen gaan vloeien. Maar hoe dat allemaal af gaat lopen, lezen jullie volgende week in mijn allerlaatste verhaaltje.
Liefs, Carlijn
-
21 Juni 2010 - 14:10
Eefje:
Wat een verhaaltje toch weer zeg! Jammer dat dit alweer een van de laatste was! Wat heb jij het leuk en goed daar! Echt, wat een dikke vette ervaring ben je weer rijker!
Heel veel succes met het afscheid! Trots op je.. Ben stiekem best blij wanneer je weer hier bent! Wordt echt tijd dat de laatste Fontyspraatjes uitgewisseld kunnen worden, want pff.. ik heb er weer GENOEG! Hihi:)
Nog lekker genieten van je laatste dagen daar!
We contacten weer meid!
Heel veel succes en vooral plezier nog!:)
Dikke kus!! -
21 Juni 2010 - 16:06
Van Heesjes:
Hoi Carlijn,
proficiat met je verjaardag. Beter laat dan nooit. Weer een mooi verhaal en zeer mooie foto's. Alleen die ene foto jullie samen met de ezel maar wie is nu de ezel. Hahaha grapje. Is dat niet eng zo bij die krokodillen, jullie zaten er zo dicht bij. Geniet er nog even van en veel sterkte met het afscheid nemen maar onthoud je bent weer een mooie ervaring reiker en die mensen daar twee geweldige dames armer. Tot in maris.
doei -
21 Juni 2010 - 16:56
Yvon:
Hey Chick!
Pff, was weer eventjes lezen hoor ;)
Maar wel ontzettend gaaf weer!
Ik heb gister de rest van de avond met een hele grote big smile op mijn gezichtrondgelopen! Ben blij je eventjes gesproken te hebben :)
En dan.... voglende week de rest!!!
Enjoy nog eventjes!
Xxxx -
21 Juni 2010 - 17:49
Tante Mieke :
Hoy dames.
Hartelijk gefiliciteerd met je verjaardag.Genoten heb je er zeker van. Zal je boekdelen nog missen straks .Nog een laatste mooie week en tot ziens. -
21 Juni 2010 - 18:39
Lisanne:
Hey Mattie!
Laat die kennedymars maar mooi aan je zusje over want wij hebben het dan veel te druk met een hoeveel-bier-kun-je-in-korte-tijd-drinken-MARS!! @ Werchter :D:D:D
Tot volgende week!!!
kuss -
21 Juni 2010 - 18:40
Leonie:
OOOOOHHHHH,
Nog maar een verhaaltje te gaan ik zal het gaan missen, maar je in levende lijve zien doe ik je toch liever.
Ik heb wederom genoten van je verhaal en gelukkig maar dat de politie je daar heeft laten gaan anders was je misschien wel bij Joran in de nor belandt.
Veel plezier nog deze week en maak er een mooi afscheid van.
XXXXXXXXX Leonie -
21 Juni 2010 - 18:42
Geert:
Wat een VETGAVE slang...
Neem je die voor mij mee naar Nederland???
Groetjes Geert en tot volgende week in de sjimmie -
21 Juni 2010 - 18:50
Lisanne:
p.s.
'Lief meisje' is mn favoriete foto van de week ;)!!!
kus -
21 Juni 2010 - 20:02
Stijn:
Hey! Wat een verhaal.. Baal toch dat ik er niet heen kon. Ik ga morgen de budelse heide in. Geniet nog van je laatste week. Dan zie ik je weer snel.
Dikke x -
21 Juni 2010 - 20:19
Evelien:
Hola vrouwke!
Echt vet man!Que lindo! Ik had ook zo graag naar rurenabaque willen gaan! Je bent wel echt een held hé tussen al die wilde beesten daar hihih was je trouwens Bette tegengekomen in La Paz?
Tot volgende week weer en dan wil ik alles horen!
Kus eef -
22 Juni 2010 - 05:21
Ans:
Weer een geweldig verhaal...Let maar op dat je je vliegtuig naar Mares niet mist.....Nou, nog een hele fijne week en tot dinsdag...
Groetjes Ans x -
22 Juni 2010 - 15:03
Sjarrel:
heeej carlijn
ik kan me niet voorstellen dat je geert een plezier doet met dieje lange slungel.
laat maar moooi daarginds.
geweldig verhaal, ook mooi geschreven zodat wij er volop beeld bij kunnen vormen.
tot gauw groetjes van sjarrel.
-
22 Juni 2010 - 15:48
Daan Kuipers:
Haaloo Karlein!
wa luek da jei so fer weg bend en da ik jau kan folge op de kompjoeter. Eigeluk mag ik er nie aan koome als pap of mam er nie bei sein dus doe ik da mar stiekkum. Heel feel plesier nog en ik kompjoeter nog welles un keer als jei tuis bend. Tot gouw dan kann ik met jauw gaaan foetballun! Groente fan Daan -
25 Juni 2010 - 09:57
Lilian En Arno:
Hoi Carlijn,
Alsnog van harte gefeliciteerd met je 21ste verjaardag!! Was een leuk feestje zo te lezen/zien! Zelfs met vuurwerk, leuk hoor!
Geniet nog van de laatste dagen en veel sterkte met het afscheid.
Zoals ik ook al bij Ellen schreef hoop ik jullie gauw een keer te zien in Nederland. We denken nog elke dag met veel plezier aan Bolivia, waar we erg hebben genoten mede door jullie.
Groetjes uit Kaatsheuvel -
27 Juni 2010 - 10:53
Sjarrel:
hoi hoi
wij willen jullie een goed afscheid van bolivia wensen en een goede reis terug naar holland.
alvast een warm welkom thuis, en vlug tot ziens.
met groeten van sjarrel en het hele span. -
27 Juni 2010 - 13:51
Inge:
Hey mattie!
Wat een leuk verhaaltje weer! En zo te zien heb je ook een fijne verjaardag gehad! :D Hartstikke mooi! Het begint nu alleen wel echt te korten. Ik wil je een hele goeie terugreis toewensen en hoop je snel te spreken over al je avonturen!! :D
Een goeie reis en dat je maar weer veilig terug bent!
Kus Inge
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
