Potosí en zijn mijnwerkers…
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
11 Mei 2010 | Bolivia, Cochabamba
Alweer een week voorbij… Ik denk dat ik mijn ticket om laat boeken naar een maandje later. Ik weet echt niet meer hoe ik het allemaal moet gaan doen. We moeten nog veel werken, hard aan ons begeleidingsplan werken, maar natuurlijk ook nog heel veel van Bolivia zien. Dit weekend hebben we al een aardig begin gemaakt door de mijnen van Potosí te bezoeken.
Maar laat ik de schade van vorige week maar eens inhalen en eerst maar eens vertellen over hoe de zaken ervoor staan op Atendi. We hebben vorige week weer hard gewerkt en we hebben weer een extra autistje erbij, dus we zijn weer flink aan het analyseren. Wel zijn we tot de conclusie gekomen dat we de lat niet te hoog moeten leggen. Niet alleen voor ons, maar ook voor de kinderen zelf. Omdat het niveau zo laag is, willen wij vooral sensopatisch gaan werken. Dit wil zeggen vooral de zintuigen stimuleren door ruiken, voelen, proeven, zien en horen. Dit doen we door te snoezelen met de kinderen, maar bijvoorbeeld ook het masseren van de handjes en voetjes met een lekker ruikende crème doet wonderen bij de kinderen. Het lijkt allemaal zo simpel hè? Er zijn ook kindjes met een wat hoger niveau en die willen we wel proberen met een picto-systeem werkjes uit te laten voeren. Ik ben heel benieuwd of het allemaal gaat zoals wij het graag zouden zien… We doen in ieder geval ons best! :D
Verder hebben we ook de eerste uitgaven gedaan met ons sponsorgeld. Voor ieder kindje met autisme willen wij een pakketje samenstellen wat de zintuigen doet stimuleren. Door middel van een beschrijving van de producten willen wij de ouders helpen om thuis ook op een zinvolle manier met de kinderen bezig te zijn. We hebben heel La Cancha gehad om overal de leukste en nuttige spulletjes te zoeken voor de autistjes. Wat ook aardig wat creativiteit van Ellen en mij vergt, wat ook al iets is waar ik niet in te grote mate over beschik. ;) Zo willen we bijvoorbeeld een simpel flesje water vullen met glitters, zodat deze van boven naar beneden gaan als de kinderen het flesje bewegen. Denk even aan de geweldige sneeuwballen die we vroeger allemaal wilden hebben. Verder willen we deze doos nog vullen met goed ruikende bodylotion, pittenzakjes, rustgevende muziek enz. Ook hebben we een soort plantenspuitjes gekocht waar ook nog een ventilator op zit en een speciaal ding om het hoofd te masseren. Ja ja, ze hebben het gelijk hier hoor! :P
De snoezelruimte willen we ook nog goed onder handen nemen, want dat is toch zo’n beetje ons territorium met de kindjes. We hebben al mooie nepbloemen gekocht en als het goed is staan er over een weekje ook twee lavalampen te pronken, die helemaal vanuit Nederland komen. Ons lijkt het ook ontzettend gaaf om een waterbed te kopen, maar dat moeten we nog even uitzoeken of die hier ergens te krijgen zijn…
Tot zo ver de bezigheden op Atendi, nu weer even door naar de andere avonturen aan de andere kant van de wereld. Omdat we dus al genoeg feestjes hebben gehad, werd het tijd om de backpack uit de kast te trekken en eens even op onderzoek uit te gaan in Potosí. Potosí is een stad wat op meer dan 4000 meter hoogte ligt en deze stad staat ook echt bekend om de mijnen. In de mijnen worden zilver, tin en zink geëxploiteerd. Het is natuurlijk niet meer zoals vroeger, maar er werken nog steeds ontzettend veel mensen in de Cerro Rico, de grootste mijn van Bolivia.
Na een reis van zo’n 4 uur zijn we aangekomen in Potosí. Eerst hebben wij onze tour voor de dag erna vastgelegd in een van de vele reisbureautjes. Het was al snel duidelijk dat Potosí ook voor een deel van het toerisme leeft. Ik voelde me weer bijna in Nederland met alle gringo’s. Daarna hebben we nog even door het stadje gelopen, wat weer vooral veel hijgen en puffen was daar zo hoog in de bergen. ’s Avonds hebben wij nog even lekker gegeten met de ouders van Anne die op dat moment ook in Potosí zaten. Het was wel gezellig om weer even bij te kletsen over hun belevingen.
En dan, zaterdagochtend, de dag dat ik de mijnen onveilig zou gaan maken met m’n amigos! Ik had er al zoveel over gehoord dat ik ook echt benieuwd begon te worden. We waren dan ook vroeg uit de veren om aan een nieuw avontuur te beginnen. Samen met onze gids zijn wij eerst naar de mijnwerkersmarkt geweest. Onze gids had zelf ook 10 jaar in de mijnen gewerkt. Laat ik er dan voor de gein wel even bij vertellen dat hij pas 19 was. Inderdaad, vanaf zijn 9e heeft hij geploeterd in de mijnen. Je kunt het je toch niet voorstellen? Op de mijnwerkersmarkt hebben toeristen de kans om een presentje voor de mijnwerkers te kopen, zoals coca-bladeren of alcohol van maar liefst 96%. Er werd ons uitgelegd dat de mijnwerkers iedere dag coca kauwen om fit te blijven, maar ook om het hongergevoel te stillen. Ook de alcohol is niet iets wat alleen in het weekend gedronken wordt, maar iedere dag dat de mijnwerkers aan het werk gaan. We hebben dus flink wat ingeslagen, want we moeten het werk van de mijnwerkers niet onderschatten. Ook hebben we nog dynamiet gekocht, iets wat hier gewoon op straat te koop is. Echt bizar! Het dynamiet wordt normaal gesproken in de mijnen gebruikt om de ertsaders op te blazen. Natuurlijk was het niet zo’n slim plan om ons dat zelf te laten doen, maar na het bezoekje aan de mijnen mochten wij het buiten wel proberen, werd ons beloofd.
Vervolgens was het tijd om ons een mooi pakje aan te meten, wat me niet misstond als ik het eerlijk moet zeggen! ;) Een plastic broek, overhemd, kaplaarzen die tot m’n knieën kwamen en natuurlijk een helm inclusief lamp. Iets wat wel heel handig is in een mijn waar het pikdonker is.
Meteen toen we de mijn inliepen kreeg ik al een raar gevoel. Ik geloof ook niet dat ik het op papier zo indrukwekkend uitgelegd krijg, als dat het in werkelijkheid was. De gangen in de mijnen zijn lang en smal en het merendeel van de tijd moest ik gebukt lopen. Het was maar goed dat ik die helm op m’n kop had, want ik had het veel te druk met ook nog op de grond te kijken waar ik liep en dan ook nog m’n hoofd in de gaten houden was not done. De weggetjes waren ook ongelijk en glad van de modder. Er moest dus regelmatig gewaarschuwd worden: ‘Carlijn, pas op je hoofd!’
In het begin was het heel koud in de mijn, maar hoe dieper we gingen hoe warmer het werd. De lucht werd ook steeds moeilijker in te ademen door het stof, salpeter en asbest. Ik liep er dus al hoestend en proestend als een oud wijf bij en was blij als ik af en toe even kon gaan zitten. Zelf had ik dus ook maar wat cocabladeren in m’n mond geduwd. Ik weet niet of het gewerkt heeft, maar op dat moment was ik er blij mee. En dan te bedenken dat er mensen zijn die iedere dag in die lucht werken, soms wel 24 uur achter elkaar. Echt ongelofelijk! En dan niet op het Boliviaanse gemak zoals ik het hier in Cochabamba vaak zie, nee, écht werken. De mijnwerkers schoten meerdere keren voorbij met een karretje vol erts, of soms wel met 40 kilo op hun rug. En denk dan nog even aan de lage gangetjes. Zelf hebben wij ook nog even geholpen door de erts in een grote bak te scheppen, die daarna naar boven gehesen werd. Nou, 10 keer scheppen en ik was kapot. En die manen gingen maar door… En dan zit ik af en toe te zeuren dat ik zo hard moet werken in Nederland… Nou, ik neem mijn woorden terug! We hebben deze mijnwerkers dan ook goed verwend met onze cocabladeren en frisdrank. Dat was wel het minste wat we konden doen.
Ik vond het allemaal wel heftig om te zien en was er zwaar van onder de indruk. Deze mannen lopen de benen onder hun kont uit en verdienen dan ook maar een schrijnend bedrag. De levensverwachting van de mijnwerkers bedraagt ook maar 45 jaar. De meesten sterven aan het gevolg van stoflong of explosies.
Om onze rondleiding af te sluiten zijn wij nog langs gegaan bij El Tío, een duivelse heilige voor de Spanjaarden, maar een beschermheilige voor de mijnwerkers. We hebben hem ook nog sigaretten en cocablaadjes geschonken. Ook mochten we nog een borrel nemen van de 96%, maar dit aanbod heb ik vriendelijk afgeslagen. Ik was bang dat m’n hele keel weg zou branden!
Vervolgens zijn we nog al tijgerend door een te klein gangetje gekropen en toen was ik toch wel weer blij dat ik heelhuids buiten stond om de buitenlucht weer in te ademen. Tijd om onze dynamiet aan te steken! Dan had ik misschien geen 96% alchohol in m’n mond gegooid, die dynamiet vond ik wel interessant. Samen met Anne en Loek heb ik de instructies van de gids opgevolgd en 10 minuten later stond ik met m’n zelfgemaakte dynamietbom in m’n handen! Om hem te laten ontploffen, moest ik nog een aardig sprintje trekken om vervolgens bekaf terug te keren naar een veilige plek. Mijn God, wat een knal!! Als ik dat had geweten weet ik niet of ik met die brandende lont was gaan rennen… ;)
’s Avonds zijn we met de bus teruggereisd naar Sucre, waar we op zondag nog naar nog naar Cal Orck’o zijn geweest. Dit is een park waar echte dinosauriërsporen te zien zijn. Het was leuk om even bezig te zijn en weg uit de stad, maar tippen aan Potosí kon het natuurlijk niet. We hebben dan ook meer gelachen om onze gids, die zijn verhaal zelf ontzettend interessant vond. Helaas kon hij er ons niet echt mee boeien… ;)
Om 17.00 uur zaten we weer in het vliegtuig op weg naar ons vertrouwde Cochabamba. Ik was er nog steeds van onder de indruk en heb nog even teruggedacht aan ons bezoek. De mijnen van Potosí en zijn mijnwerkers: Indrukwekkend, heftig, ongelooflijk en heel interessant! Ik had het niet willen missen!
En nu op naar het hoogtepunt van mijn tijd in Bolivia: Mijn bezoek uit Nederland arriveert dit weekend! Ik heb er ontzettend veel zin in om ons pap en Mies een dikke knuffel te geven en ze alles te laten zien van mijn leventje hier. De avonturen samen met Jut en Jul lees je in m’n volgende verhaal!
Liefs, Carlijn
Maar laat ik de schade van vorige week maar eens inhalen en eerst maar eens vertellen over hoe de zaken ervoor staan op Atendi. We hebben vorige week weer hard gewerkt en we hebben weer een extra autistje erbij, dus we zijn weer flink aan het analyseren. Wel zijn we tot de conclusie gekomen dat we de lat niet te hoog moeten leggen. Niet alleen voor ons, maar ook voor de kinderen zelf. Omdat het niveau zo laag is, willen wij vooral sensopatisch gaan werken. Dit wil zeggen vooral de zintuigen stimuleren door ruiken, voelen, proeven, zien en horen. Dit doen we door te snoezelen met de kinderen, maar bijvoorbeeld ook het masseren van de handjes en voetjes met een lekker ruikende crème doet wonderen bij de kinderen. Het lijkt allemaal zo simpel hè? Er zijn ook kindjes met een wat hoger niveau en die willen we wel proberen met een picto-systeem werkjes uit te laten voeren. Ik ben heel benieuwd of het allemaal gaat zoals wij het graag zouden zien… We doen in ieder geval ons best! :D
Verder hebben we ook de eerste uitgaven gedaan met ons sponsorgeld. Voor ieder kindje met autisme willen wij een pakketje samenstellen wat de zintuigen doet stimuleren. Door middel van een beschrijving van de producten willen wij de ouders helpen om thuis ook op een zinvolle manier met de kinderen bezig te zijn. We hebben heel La Cancha gehad om overal de leukste en nuttige spulletjes te zoeken voor de autistjes. Wat ook aardig wat creativiteit van Ellen en mij vergt, wat ook al iets is waar ik niet in te grote mate over beschik. ;) Zo willen we bijvoorbeeld een simpel flesje water vullen met glitters, zodat deze van boven naar beneden gaan als de kinderen het flesje bewegen. Denk even aan de geweldige sneeuwballen die we vroeger allemaal wilden hebben. Verder willen we deze doos nog vullen met goed ruikende bodylotion, pittenzakjes, rustgevende muziek enz. Ook hebben we een soort plantenspuitjes gekocht waar ook nog een ventilator op zit en een speciaal ding om het hoofd te masseren. Ja ja, ze hebben het gelijk hier hoor! :P
De snoezelruimte willen we ook nog goed onder handen nemen, want dat is toch zo’n beetje ons territorium met de kindjes. We hebben al mooie nepbloemen gekocht en als het goed is staan er over een weekje ook twee lavalampen te pronken, die helemaal vanuit Nederland komen. Ons lijkt het ook ontzettend gaaf om een waterbed te kopen, maar dat moeten we nog even uitzoeken of die hier ergens te krijgen zijn…
Tot zo ver de bezigheden op Atendi, nu weer even door naar de andere avonturen aan de andere kant van de wereld. Omdat we dus al genoeg feestjes hebben gehad, werd het tijd om de backpack uit de kast te trekken en eens even op onderzoek uit te gaan in Potosí. Potosí is een stad wat op meer dan 4000 meter hoogte ligt en deze stad staat ook echt bekend om de mijnen. In de mijnen worden zilver, tin en zink geëxploiteerd. Het is natuurlijk niet meer zoals vroeger, maar er werken nog steeds ontzettend veel mensen in de Cerro Rico, de grootste mijn van Bolivia.
Na een reis van zo’n 4 uur zijn we aangekomen in Potosí. Eerst hebben wij onze tour voor de dag erna vastgelegd in een van de vele reisbureautjes. Het was al snel duidelijk dat Potosí ook voor een deel van het toerisme leeft. Ik voelde me weer bijna in Nederland met alle gringo’s. Daarna hebben we nog even door het stadje gelopen, wat weer vooral veel hijgen en puffen was daar zo hoog in de bergen. ’s Avonds hebben wij nog even lekker gegeten met de ouders van Anne die op dat moment ook in Potosí zaten. Het was wel gezellig om weer even bij te kletsen over hun belevingen.
En dan, zaterdagochtend, de dag dat ik de mijnen onveilig zou gaan maken met m’n amigos! Ik had er al zoveel over gehoord dat ik ook echt benieuwd begon te worden. We waren dan ook vroeg uit de veren om aan een nieuw avontuur te beginnen. Samen met onze gids zijn wij eerst naar de mijnwerkersmarkt geweest. Onze gids had zelf ook 10 jaar in de mijnen gewerkt. Laat ik er dan voor de gein wel even bij vertellen dat hij pas 19 was. Inderdaad, vanaf zijn 9e heeft hij geploeterd in de mijnen. Je kunt het je toch niet voorstellen? Op de mijnwerkersmarkt hebben toeristen de kans om een presentje voor de mijnwerkers te kopen, zoals coca-bladeren of alcohol van maar liefst 96%. Er werd ons uitgelegd dat de mijnwerkers iedere dag coca kauwen om fit te blijven, maar ook om het hongergevoel te stillen. Ook de alcohol is niet iets wat alleen in het weekend gedronken wordt, maar iedere dag dat de mijnwerkers aan het werk gaan. We hebben dus flink wat ingeslagen, want we moeten het werk van de mijnwerkers niet onderschatten. Ook hebben we nog dynamiet gekocht, iets wat hier gewoon op straat te koop is. Echt bizar! Het dynamiet wordt normaal gesproken in de mijnen gebruikt om de ertsaders op te blazen. Natuurlijk was het niet zo’n slim plan om ons dat zelf te laten doen, maar na het bezoekje aan de mijnen mochten wij het buiten wel proberen, werd ons beloofd.
Vervolgens was het tijd om ons een mooi pakje aan te meten, wat me niet misstond als ik het eerlijk moet zeggen! ;) Een plastic broek, overhemd, kaplaarzen die tot m’n knieën kwamen en natuurlijk een helm inclusief lamp. Iets wat wel heel handig is in een mijn waar het pikdonker is.
Meteen toen we de mijn inliepen kreeg ik al een raar gevoel. Ik geloof ook niet dat ik het op papier zo indrukwekkend uitgelegd krijg, als dat het in werkelijkheid was. De gangen in de mijnen zijn lang en smal en het merendeel van de tijd moest ik gebukt lopen. Het was maar goed dat ik die helm op m’n kop had, want ik had het veel te druk met ook nog op de grond te kijken waar ik liep en dan ook nog m’n hoofd in de gaten houden was not done. De weggetjes waren ook ongelijk en glad van de modder. Er moest dus regelmatig gewaarschuwd worden: ‘Carlijn, pas op je hoofd!’
In het begin was het heel koud in de mijn, maar hoe dieper we gingen hoe warmer het werd. De lucht werd ook steeds moeilijker in te ademen door het stof, salpeter en asbest. Ik liep er dus al hoestend en proestend als een oud wijf bij en was blij als ik af en toe even kon gaan zitten. Zelf had ik dus ook maar wat cocabladeren in m’n mond geduwd. Ik weet niet of het gewerkt heeft, maar op dat moment was ik er blij mee. En dan te bedenken dat er mensen zijn die iedere dag in die lucht werken, soms wel 24 uur achter elkaar. Echt ongelofelijk! En dan niet op het Boliviaanse gemak zoals ik het hier in Cochabamba vaak zie, nee, écht werken. De mijnwerkers schoten meerdere keren voorbij met een karretje vol erts, of soms wel met 40 kilo op hun rug. En denk dan nog even aan de lage gangetjes. Zelf hebben wij ook nog even geholpen door de erts in een grote bak te scheppen, die daarna naar boven gehesen werd. Nou, 10 keer scheppen en ik was kapot. En die manen gingen maar door… En dan zit ik af en toe te zeuren dat ik zo hard moet werken in Nederland… Nou, ik neem mijn woorden terug! We hebben deze mijnwerkers dan ook goed verwend met onze cocabladeren en frisdrank. Dat was wel het minste wat we konden doen.
Ik vond het allemaal wel heftig om te zien en was er zwaar van onder de indruk. Deze mannen lopen de benen onder hun kont uit en verdienen dan ook maar een schrijnend bedrag. De levensverwachting van de mijnwerkers bedraagt ook maar 45 jaar. De meesten sterven aan het gevolg van stoflong of explosies.
Om onze rondleiding af te sluiten zijn wij nog langs gegaan bij El Tío, een duivelse heilige voor de Spanjaarden, maar een beschermheilige voor de mijnwerkers. We hebben hem ook nog sigaretten en cocablaadjes geschonken. Ook mochten we nog een borrel nemen van de 96%, maar dit aanbod heb ik vriendelijk afgeslagen. Ik was bang dat m’n hele keel weg zou branden!
Vervolgens zijn we nog al tijgerend door een te klein gangetje gekropen en toen was ik toch wel weer blij dat ik heelhuids buiten stond om de buitenlucht weer in te ademen. Tijd om onze dynamiet aan te steken! Dan had ik misschien geen 96% alchohol in m’n mond gegooid, die dynamiet vond ik wel interessant. Samen met Anne en Loek heb ik de instructies van de gids opgevolgd en 10 minuten later stond ik met m’n zelfgemaakte dynamietbom in m’n handen! Om hem te laten ontploffen, moest ik nog een aardig sprintje trekken om vervolgens bekaf terug te keren naar een veilige plek. Mijn God, wat een knal!! Als ik dat had geweten weet ik niet of ik met die brandende lont was gaan rennen… ;)
’s Avonds zijn we met de bus teruggereisd naar Sucre, waar we op zondag nog naar nog naar Cal Orck’o zijn geweest. Dit is een park waar echte dinosauriërsporen te zien zijn. Het was leuk om even bezig te zijn en weg uit de stad, maar tippen aan Potosí kon het natuurlijk niet. We hebben dan ook meer gelachen om onze gids, die zijn verhaal zelf ontzettend interessant vond. Helaas kon hij er ons niet echt mee boeien… ;)
Om 17.00 uur zaten we weer in het vliegtuig op weg naar ons vertrouwde Cochabamba. Ik was er nog steeds van onder de indruk en heb nog even teruggedacht aan ons bezoek. De mijnen van Potosí en zijn mijnwerkers: Indrukwekkend, heftig, ongelooflijk en heel interessant! Ik had het niet willen missen!
En nu op naar het hoogtepunt van mijn tijd in Bolivia: Mijn bezoek uit Nederland arriveert dit weekend! Ik heb er ontzettend veel zin in om ons pap en Mies een dikke knuffel te geven en ze alles te laten zien van mijn leventje hier. De avonturen samen met Jut en Jul lees je in m’n volgende verhaal!
Liefs, Carlijn
-
11 Mei 2010 - 17:24
Yvon:
Spannend! Bijna Jos en Mies tijd... Ben benieuwd hoe die het ervanaf brengen ;)
Succes en ik ben reuze benieuwd naar je volgende verhaal.
Hou je taai chickyta!
Xje -
11 Mei 2010 - 18:07
Inge:
Hey mattie!
Weer een mooi verhaaltje! En ik moet zeggen, dat mijnenpak dat staat je erg goed :) haha... Trouwens dat kindje met dat oranje shirtje aan, ziet er echt te schattig uit! :) Veel plezier als jullie pap en ome Mies komen! En weer op naar het volgende verhaaltje!
X Inge -
11 Mei 2010 - 19:24
Anouk :
Heej Carlijn!!!
wederom weer een geweldig verhaal! wowie wat een belevenis!!
en de foto's zijn ook echt leuk, ik krijg een brok in mijn keel als ik de foto's zie!
Veel plezier als je pap komt...
liefs anouk en natuurlijk een dikke kus van Daan en Jeroen
-
12 Mei 2010 - 00:41
Lucas Alias Loek:
Hola Hola,
jij zit nu weer ff fanatiek te doen in de gym..
Enne.. hoe zit dat trouwens met je hoofd stoten?? HAHAAHA..
Dynamiet was gezellig he!!
LUCAS -
12 Mei 2010 - 08:02
Lieke & Joost:
Hee Carlijn!
Wat een mooi en natuurlijk ook erg spannend verhaal daar in die mijnen! Ontzettend leuk ook om te lezen dat het zo goed gaat met de kinders daar en dat jullie ze zo goed kunnen helpen!
Heel veel plezier met je bezoek uit Nederland! :D
Xx -
12 Mei 2010 - 11:21
Michelle:
Maat!
Wat zie je er geweldig uit in dat pakje! Wel echt een heel zielig verhaal dat die mensen zich daar bijna letterlijk doodwerken..
Maar die beschermgod, ik weet niet goed wat ik erin moet zien.. een paspop voor carnavalsartikelen? Een Franse Bulldog? Haha wel heel gaaf om je spannende verhaal weer te lezen en natuurlijk de foto's van de snoezelige kindjes!
Hou je taai en ik kijk alweer uit naar je volgende verhaaltje!
Xx -
12 Mei 2010 - 14:30
Audrey :
Wat hebben jullie leuke foto's zeg. Ga zo door met Bolivia onveilig maken met bommen en jullie zullen gearresteerd worden voor terrorisme.
(Maar wel leuk hoor)
Veel plezier met je papa en Ome Mies. Enne is het nog gelukt met het pointing boekje?? -
12 Mei 2010 - 15:10
Stijn:
Volgens mij heb ik een foutje gemaakt!
Maar wat heb je het toch zwaar met zo'n afstudeer project! Gelukkig wordt er nog wel iets goeds gedaan met het sponsergeld en gaat het niet allemaal rechtstreeks naar het cafe!
Zal zorgen dat jullie pap en ome Mies veilig in het vliegtuig stappen morgen! En dan zie je ze wel verschijnen!
Dikke X -
12 Mei 2010 - 18:03
Tu Hermano:
Heey Carlijn,
Veel plezier strax met ons pap en Mies daar in Bolivia, en let een beetje goed op ze hè!;)
Groetjes en nog veel plezier verder! -
12 Mei 2010 - 20:22
Evelien:
Vrouwke!
Whihihi klinkt weer allemaal te leuk! Dat potosi had ik ook erg graag willen meemaken, ik zie jou al met die dynamiet rond rennen hihihi
Goed dat jullie de snoezel ruimte aanpakken! Die hebben wij op het einde een beetje ingericht maar die was nog lang niet klaar! Goed werk vrouwke! Heel veel plezier nog en nog ffkes en dan hedde alweer bezoek! Welke tripjes staan er nog meer op het programma bij jullie?
kus eef -
12 Mei 2010 - 22:30
Mam:
Carlijn de koffers staan gepakt ze komen eraan!!
Veel plezier met z'n allen en hou ons op de hoogte hè!
Dikke kus mam -
12 Mei 2010 - 23:31
Jut En Jul:
We gaan niet alles veraden aan het thuisfront he Carlijn.
Kleine blunders houden we voor ons zelf -
13 Mei 2010 - 09:33
Tante Mieke :
Hoy dames
.Aan alle goeds komt een einde,geniet er nog even van en laat vooral alle blunders van jullie pap en Mies horen .Daar genieten wij nu van.!!!! Het is geweldig at jullie doen. Dat snoezelen en voetjes masseren doen ze hier op Kempenhaghe ook .en muziek genieten ze heel erg van . Als het regent masseren wij ook handjes en voetjes,worden ze ook heel rustig van.
Nog een fijne tijd en tot ziens.
Tante Mieke. -
13 Mei 2010 - 20:29
Leonie:
Hey Bella Donna,
Ik lees het wel weer alles gaat daar goed behalve de tijd die je te kort zal hebben voor je afstudeerproject. Maar volgens mij zal dat dadelijk ook wel weer meevallen teminste als jullie pap en Mies je niet van het werk afhouden...HAHA die kunnen mooi hun steentje bijdragen in de snoezelruimte.
Geert vond de foto van het dinogeraamte geweldig mooi om te zien en had er graag bij willen zijn.
Wij zijn vandaag terug gekomen uit het zonovergoten Rhodos heerlijk 32 graden beter als dat koude, natte kikkerlandje hier.De tijd is daar voorbij gevlogen heerlijk bij gebruind en lekker niets gedaan (wel 2 dagen een auto gehuurd om wat cultuur te snuiven) als wat gelegen gezeten gezwommen en biertjes en ouzo gedronken.
We wensen je veel plezier met jullie pap en Ome Mies geen gekke dingen en zorg maar dat ze heel thuis komen net als je zelf...
Tot gauw XXXXX Leonie,Geert en Daan -
14 Mei 2010 - 07:21
Tante Els:
Hoi Carlijn,
Fijn dxat je weer zo'n geweldig avontuur beschreven hebt. Indrukwekkend inderdaad. Vanaf je 9de in een mijn werken.
Gelukkig hebbeb jullie alleen maar een kijkje hoeven nemen.
Geef ozze Jos en Mies maar een dikke knuffel, ook van mij want dan zijn ze toch goed aangekomen.
Liefs tante Els -
14 Mei 2010 - 17:43
Ellis:
Hi Carlijn
tutti paletti daar in Bolivia. Zijn Mies en Jos er al....
Veel plezier daar samen.
Groeten ook van onze Jos -
15 Mei 2010 - 07:35
Ans:
Ha Carlijn,
Is altijd weer fijn lezen en fotos kijken over jou belevenissen daar in Bolivia...Nu komen er helemaal fijne dagen aan voor jou.." bezoek uit Mares"...
Groetjes Ans x
-
21 Mei 2010 - 06:56
De Stondjes:
Wat een verhalen zeg. Ik kom nauwelijks bij gelezen. Geniet maar fijn van je nederlands bezoek.
gr. Harrie, Tessie, lana en Fenna -
22 Mei 2010 - 20:07
Tante Jo En Ome Jos:
Dag Carlijn .
Leuk die verhalen . Het is heel anders dan in Ghana .Ik hoop voor jou dat pap en Mies goed aankomen . Voor het zelfde geld hebben ze een vlucht naar de Noordpool .Trouwens toen ze daar ook kaarten ? Anders krijgt jullie pap ontwenningsverschijnselen.We wensen jullie nog veel plezier .
Groetjes Tante Jo en ome Josje die nou voetballen aan het kijken is . -
24 Mei 2010 - 17:29
Franca:
Hoi Carlijn,
Volgend project een compleet reisverslag in boekvorm?
Ik zal het zeker graag lezen.
Fijn dat de tips jullie verder geholpen hebben.
Onze tuin ziet er schitterend uit. De bloemen van de boys staan er mooi bij. Ons Ans heeft de mooie kippen en die valse haan van Peter vermoord!! heftig he. Ik vind het jammer van de hennen maar ben blij dat die haan er niet meer is.
We hebben hier weer een leuk joh bij een soort jeroentje, ken je hem nog. Daar heb je straks je handen vol aan. Veel plezier met jullie pap en Mies.
gr Franca en Peter en natuurlijk van ons Marieke en onze Jan -
25 Mei 2010 - 23:27
Jut En Jul:
Het is hier fantAAAAAAstisch.
Wat een land.
Krijgen dit thuis nooit uit gelegd.
Groetjes Mies en Jos.
Tot het komende weekend. -
26 Mei 2010 - 06:25
Janneke:
Hola Chica,
Hable Espanol mejor ahora porque tu vive in Bolivia? Estoy feliz que tu vive todavia despues tu has visitado la mina y has jugado con la dinamita! Meid, ik hoop dat jullie nog veel mee mogen maken en veel zien! Ik heb het zo druk by the way dat ik zomaar vergat om tijdig je verhaal te lezen! :O Lo siento!
Suerte!
Besos!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
