You have a family in Bolivia!

Dat was het dan weer… Ons avontuur zit er weer op! Een geweldige tijd van 3 maanden is weer voorbij gevlogen. En nu zit ik hier met m’n hele handel bij elkaar in La Paz op het vliegveld mijn allerlaatste verhaaltje te schrijven, zodat jullie nog even mee kunnen genieten van de laatste belevenissen in Bolivia. De afgelopen week stond vooral in het teken van alles afronden en afscheid nemen. Een week met een lach en een traan dus…

We zijn vooral nog druk bezig geweest met het afmaken van het blote-voeten-pad. Dat wil zeggen dat we weer drie dagen over La Cancha heen gesjouwd hebben op zoek naar materialen voor de tuin. Ongelofelijk veel tijd heeft daar in gezeten. Het werd me in ieder geval goed duidelijk waarom Bolivia niet kan voetballen, er waren zelfs geen ballen te vinden op La Cancha! Maar na de nodige kilometers gemaakt te hebben, konden we dan eindelijk zeggen dat we alle materialen hadden. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar de tuin is af! En ik ben er super trots op! Hij is echt heel gaaf geworden en de kinderen waren ook door het dolle heen dat ze eindelijk in de tuin mochten, nadat ze 2 weken achter elkaar door ons weggejaagd werden. We hebben het dan ook al uitgeprobeerd met een paar kindjes; sommigen vonden het nog wel een beetje eng, terwijl anderen het liefst de hele middag in de tuin zouden zitten. En als je dan de lachjes op de gezichtjes weer ziet, dan weet je waar je het voor doet! :D

Verder moesten we er ook aan geloven om onze presentatie te geven. Nou is presenteren al niet mijn grootste hobby, maar in het Spaans is het wel een echte uitdaging. We hadden een PowerPoint gemaakt om onze presentatie te ondersteunen, iets wat dus ook wel nodig was. Alle werknemers zaten ook zeer verwachtingsvol te kijken, wat het voor de kriebels in mijn buik niet beter maakte. Maar oké, uiteindelijk hebben wij de presentatie overleefd… Maar erg tevreden was ik er niet over. Je wilt zoveel vertellen, maar de taal maakt het dan echt moeilijk. Al met al hebben we ons best gedaan en denk ik dat we de werknemers toch wel iets hebben kunnen leren. Ik kan er ook heel trots bij vertellen dat we een 8 voor ons project hebben gekregen!! Die is in the pocket! ;) Ik hoop echt dat de werknemers ons uiteindelijke begeleidingsplan (wat keurig vertaald is naar het Spaans) grondig door gaan lezen. Dan weet ik zeker dat het een mooie stap is om de activiteiten uit te breiden.
We hadden voor alle werknemers ook nog een douchepakketje samengesteld. De werknemers worden vaak vergeten, maar zij zijn toch heel belangrijk om Atendi draaiende te houden. Ze waren ook erg dankbaar voor het cadeautje. Als aandenken hebben wij nog een poster laten maken met alle mooiste foto’s van de kinderen.

En dan onze kinders… Wat zal ik ze gaan missen! Stuk voor stuk hebben ze weer allemaal een plekje in mijn hart weten te veroveren en ik zal ze dan ook nooit vergeten. De laatste dag hebben wij ze dus nog even lekker verwend door een bioscoopochtend te houden. En natuurlijk hoorde er ook nog wat lekkers bij, dus hebben we nog een taart gekocht waar de kinderen heerlijk van gesmuld hebben. Om de kinderen ook nog een aandenken te geven hebben we de voetbalshirtjes voor de dag gehaald, die we uit Nederland meegenomen hebben. Het maakt niet uit waar je komt, voetbal doet het overal goed, dus ook hier in Bolivia. De kinderen liepen maar wat trots rond te paraderen in hun nieuwe pakje! :D
En toen was het tijd voor het eerste afscheid. Het is echt niet te geloven bij mij, maar hoe erg ik ook mijn best doe: Ik ben niet te houden… :( De traantjes rolden dus alweer over mijn wangen, terwijl ik door de kindjes alleen maar onnozel werd aangekeken. Ik denk dat de helft van hun geen benul heeft dat Ellen en ik op dit moment in het vliegtuig zitten en dus ook nooit meer terugkomen. Van de ene kant wel fijn, want als de kindjes ook emotioneel worden is er aan mijn waterval ook niet meer te stoppen. ;) Ik heb ze dus allemaal nog even lekker vastgepakt en een dikke kus gegeven en toen was het echt tijd om de poort van Atendi achter mij dicht te trekken…

Maar het aller-moeilijkste was toch wel het afscheid nemen van een geweldige familie waar ik me 3 maanden als een dochter, zus, tante en nicht heb gevoeld. Voordat ons afscheid daadwerkelijk daar was zijn we vrijdag nog een keer flink met de zussen op stap geweest. Dit was ook weer een geweldige avond met veel dansen en de nodige biertjes. Ook deze avond zaten bij mij de waterlanders al hoog omdat ik wist dat ik over 2 dagen afscheid moest nemen van deze geweldige mensen. Mijn zus Fabiola pakte mijn hand vast en zei: ‘Don’t worry and always remember: You have a family in Bolivia!’ En zo is het maar net! :D
Zaterdag was een beetje een lambaldag. We wisten dat we gingen, maar we moesten de dagen toch nog wat opvulling geven. Dus hebben we nog maar wat door de stad geslenterd, voetbal gekeken en voor de allerlaatste keer naar La Cancha om onze meest geweldige aankoop te doen, namelijk een Cholita-pakje! Jaja, ook deze keer zal ik weer de blits maken met carnaval! :D
En toen was het zondag, de dag waar ik tegen op keek, maar ook wel weer naar uit keek. Het is zo’n dubbel gevoel om zo’n geweldige mensen achter te laten en die ik eigenlijk helemaal niet wil missen. Maar ik wil ook weer terug naar alle geweldige mensen in Nederland. Zondag heb ik me dus de hele dag groot proberen te houden, maar de roodomrande ogen zeiden op dat moment natuurlijk weer genoeg. Toen mijn kleine nichtjes binnen kwamen om afscheid te nemen was het startsein zo gegeven door mij. Voor ik het wist had ik de hele familie aan het huilen gemaakt! We hebben elkaar dus nog maar even stevig beetje gepakt en ik heb mijn lieve nichtjes nog een dikke kus geven. We zijn daarna nog met Hernan, Dolly, mijn broertje José en zus Fabiola uit eten geweest. Ellen en ik hebben daar onze herinnering overhandigd, namelijk een fotoboekje met alle gave momenten van de afgelopen 3 maanden. Ze waren er erg blij mee, en wij op onze beurt kregen een heel lief briefje met daaraan de sleutel vaan het huis, zodat we altijd nog terug kunnen keren naar onze tweede familie in Bolivia.
Daarna was het echt tijd om naar het busstation te gaan en mijn papa en mama nog een dikke knuffel te geven.

En dat was dat dan… Mijn 3 maanden in Bolivia zitten erop! Ik heb weer enorm genoten en ik ben blij dat ik het avontuur weer ben aangegaan. Ik heb ontzettend veel lieve mensen leren kennen en ook de kinderen waren stuk voor stuk top. Ik heb niet alleen maar leuke dingen gedaan, maar ik ben ook trots op het feit wat we bereikt hebben binnen Atendi. Ik hoop dat ze aan de gang gaan met ons project. Ik moet nog even ploeteren in de vakantie, maar dan hoop ik in september ook mijn welverdiende papiertje in de pocket te hebben. Ik heb het natuurlijk niet voor niks gedaan! ;)
Maar voor nu is het tijd om naar huis te gaan en om iedereen weer een dikke knuffel te geven en onder het genot van een pilsje bij te buurten! Ik wil iedereen bedanken voor alle leuke smsjes, berichtjes, mailtje en telefoontjes! Super!

Hasta pronto!

Liefs, Carlijn