Bienvenidas a Bolivia!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
28 Maart 2010 | Bolivia, La Paz
Familia y amigos, ¡un mesaje de Bolivia! Yo soy llegó seguro en La Paz. ¿Cómo estás? En mí, todo es muy bien. ¿Me extrañaste? Lo siento, ¡pero estoy présion con disfrutar!
Ach, wanne flauwekul! Zo goed is m’n Spaans nou ook weer niet. Mucho gracias, google translate! ;)
Laten we dus maar gewoon bij het begin beginnen. Afgelopen donderdag was de grote dag, ons avontuur ging weer beginnen! We moesten om half 8 de trein hebben in Brussel, maar je weet natuurlijk nooit hoe het zit met de files. Dus dan toch maar vroeg uit de veren, want de planning was om om 4 uur ’s morgens aan te rijden. Om stipt 4 uur stond Ellen dan ook weer bepakt en bezakt bij ons aan de deur. Hup, meteen de auto in en op weg naar Brussel!
De reis naar Brussel ging allemaal redelijk vloeiend en dus waren we mooi op tijd daar. Niet zoals ik gehoopt had, want daar begint het uitstellen van afscheid nemen weer. Wat een dra-ma! Nou, uiteindelijk was het weer tranen met tuiten natuurlijk toen het afscheid eenmaal daar was. Als er een cursus is voor afscheid nemen, ben ik de eerste die zich aanmeldt! ;)
Maar geen paniek, ik ben gewoon in de trein gestapt, m’n tranen weggeveegd en heb heel stoer tegen mezelf gezegd dat ik er een super gave tijd van ga maken. Wat me natuurlijk logisch lijkt! :D
Eenmaal in Parijs moesten wij overstappen naar Caracas, een lange zit van maarliefst 10 uur. Gelukkig heb ik me goed vermaakt met een filmpje kijken, m’n in elkaar gezette vliegtuigpakket van vriendjes en vriendinnetjes en natuurlijk een dutje doen. Toch een fijn familiekwaaltje! ;)
Maar in Caracas waren er dus weer problemen. Waarom kan niet gewoon alles heel vloeiend geregeld zijn voor twee jonge meiden? Niemand wist namelijk of onze bagage rechtstreeks naar La Paz ging of dat wij deze ook nog op moesten halen in Caracas om vervolgens opnieuw in te checken. Iedereen vertikte het ook om een woordje Engels te praten, dus moesten we wel weer 10 keer op en neer sjouwen. Na 20 mensen aangesproken te hebben in ons beste Engels, Spaans, Duits, Frans en Nederlands door elkaar bleek dat we ons geen zorgen hoefde te maken over onze koffers en dat ze rechtstreeks naar La Paz zouden gaan.
Dus zijn we toch maar rustig in het vliegtuig gaan zitten om vervolgens nog een onverwachte stop in Lima te maken. Ik heb ze daar al gewaarschuwd voor Jos en Mies! ;) Ein-de-lijk, voor ons 24 uur laten waren we dan toch aangekomen in La Paz. We hebben razend snel een taxi gepakt, flink afgezet door onze eigen schuld (klein rekenfoutje!), maar toen konden we toch eindelijk ons bedje in. Ik was kapot van al het gesjouw en de lange reis dus ik heb genoten van een welverdiende nachtrust.
En toen was het natuurlijk tijd om de stad te gaan verkennen. La Paz is een hele mooie stad die gelegen is op 4000 meter. Iedereen had al gewaarschuwd voor de hoogteziekte. Tot nu toe heb ik er nog niet echt last van gehad, soms een beetje duizelig, tintelende voeten en vingers en op tijd even zitten. Maar verder gaat ie prima, afkloppen dus!
We hebben gewoon een beetje door de stad gelopen, mensen gekeken, geld gepind. Het kost echt niks hier! Vergeleken met Ghana is het hier echt nog goedkoop. Maar het is dan wel weer zo raar dat La Paz meer ontwikkeld is. Het is wel leuk om dingen te zien die hetzelfde zijn, maar ook om de verschillen op te merken. De mensen hier zijn heel aardig, maar ze spreken echt geen woord Engels. Voor ons moeilijk, maar het is meteen een goede les voor ons. We hebben ook nog kaartjes gekocht voor de bus naar Cochabamba, die trip van 8 uur in een busje gaan we morgen maken. Ben benieuwd wat we weer allemaal te zien krijgen!
’s Middags hebben Ellen en ik lekker de toerist uitgehangen. We zijn eerst naar de markt Calle Sagárnaga geweest, waar alle handgemaakte souvenirs verkocht worden. Bats, het leek wel of we in één keer terug waren in Nederland. Allemaal blanken op zoek naar de laatste souvenirs voor ze naar huis gaan. Wel leuk om te zien, maar voor mij moeilijk om me in te houden. Ik heb me toch weten te bedwingen om alle leuke sieraden en tassen te kopen. Ik heb immers nog 3 maanden de tijd om te bedenken hoe ik de 23 kilo aan souvenirs het beste invulling kan geven. ;)
Daarna hebben we ook nog even cultuur gesnoven door naar het coca-museum te gaan. Coca-bladeren zijn zo’n beetje het handelsmerk van Bolivia, dus daar moesten wij ook wat meer te weten over komen. En inderdaad, van coca-bladeren kan uiteindelijk cocaïne worden gemaakt. Na de hele geschiedenis, werking, tradities en rituelen doorgespit te hebben in het museum, was het natuurlijk tijd om zelf eens te ervaren wat het nou eigenlijk is. Ellen en ik kunnen nu dus ook meepraten over coca-bladeren kauwen. Het is de bedoeling dat je zo’n 6 coca-blaadjes pakt, deze tegen elkaar aan duwt en dan in je mond tegen je wang aan drukt. Daarna moest je er nog een korreltje as van de bananenplant bij doen om de smaak op te wekken. En daarna: zuigen maar! Ik moet zeggen dat ik er niet helemaal van onder de indruk was, het had weinig smaak en ik kon nou ook niet zeggen dat ik er zoveel fitter van werd zoals ons van tevoren werd wijsgemaakt. Maar ja, het is een sociaal ritueel hier, dus wie ben ik om dan niet gewoon gezellig mee te doen? Vervolgens hebben we nog even nagebuurt onder het genot van een kopje coca-thee. Dit alles schijnt overigens ook goed te zijn voor als je last hebt van hoogteziekte.
Na deze hele middag was het weer tijd om lekker bij te komen in het hotel. Je merkt het toch wel als je de hele dag berg op, berg af hebt gelopen. In het hotel wilde wij ook even naar ons gastgezin bellen om te vertellen dat we heelhuids aangekomen zijn. Maar in de eerste instantie werd de hoorn er gewoon weer opgegooid. Die zal wel gedacht hebben, wat is dit voor debiel aan de telefoon met z’n kromme Spaans! Dus toen heb ik toch maar even veilig een Engels smsje gestuurd en toen wist Hernan gelukkig toch weer wie deze ‘dutch girls’ waren. Hij was blij om te horen dat we goed waren aangekomen en hij zal ons morgen op komen halen op het station. Spannend!
Hernan had ook al meteen de zus van mijn gastgezin moeder gebeld, die in La Paz woont. Of zij deze twee meiden niet even op sleeptouw wilde nemen? Het is toch wel fijn als je een Boliviaan bij je hebt, omdat zij veel meer over de stad kan vertellen. Het maakt het dan ook veel interessanter. Gisteren waren Ellen en ik namelijk echt zo’n ramptoeristen die nergens de weg wisten.
Samen met Mirtha hebben wij een sightseeing door de stad gedaan. Inderdaad met zo’n bus die ook in Londen en Barcelona rondrijden. Het was heel leuk om alle delen van de stad te zien, want lopend zou daar geen beginnen aan zijn geweest. We zijn nog gestopt op een plekje met het meest mooie uitzicht wat ik ooit heb gezien. Wat dat betreft vind ik Bolivia nu al een schitterend land!
Verder hebben we heel de stad doorlopen, ik heb flink wat kilometers gemaakt. Ik zie m’n kuiten al groeien! ;) We zijn naar een park geweest waar mensen als soort van traditie trouwen. We hebben dan ook 3 stelletjes mogen bewonderen mét trouwjurk. Mooi hoor! Vervolgens hebben we gewoon gelopen en gelopen en gelopen, maar het was super mooi. Nog even een lekker drankje gedronken in een cafeetje en langs verschillende parken gelopen. Natuurlijk kon een bezoekje aan het congresgebouw ook niet ontbreken en we hebben nog lekker over de marktjes gestruind.
Uiteindelijk was het al weer 7 uur en was het tijd om naar ons hotelletje terug te gaan, zodat ik voor jullie allemaal een mooi berichtje kan typen, zodat jullie weer helemaal op de hoogte zijn van het reilen en zeilen in Bolivia.
Nou, morgen zitten we dus in de bus naar Cochabamba. Ik ben benieuwd hoe ons gastgezin zal zijn en wat we daar weer allemaal mee mogen maken. Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!
Nog een kleine opmerkig, ik heb alvast een Boliviaanse simkaart gekocht, dus je kunt bellen of smsen op het volgende nummer: 0059173594067
Adios y hasta luego!
Liefs, Carlijn
Ach, wanne flauwekul! Zo goed is m’n Spaans nou ook weer niet. Mucho gracias, google translate! ;)
Laten we dus maar gewoon bij het begin beginnen. Afgelopen donderdag was de grote dag, ons avontuur ging weer beginnen! We moesten om half 8 de trein hebben in Brussel, maar je weet natuurlijk nooit hoe het zit met de files. Dus dan toch maar vroeg uit de veren, want de planning was om om 4 uur ’s morgens aan te rijden. Om stipt 4 uur stond Ellen dan ook weer bepakt en bezakt bij ons aan de deur. Hup, meteen de auto in en op weg naar Brussel!
De reis naar Brussel ging allemaal redelijk vloeiend en dus waren we mooi op tijd daar. Niet zoals ik gehoopt had, want daar begint het uitstellen van afscheid nemen weer. Wat een dra-ma! Nou, uiteindelijk was het weer tranen met tuiten natuurlijk toen het afscheid eenmaal daar was. Als er een cursus is voor afscheid nemen, ben ik de eerste die zich aanmeldt! ;)
Maar geen paniek, ik ben gewoon in de trein gestapt, m’n tranen weggeveegd en heb heel stoer tegen mezelf gezegd dat ik er een super gave tijd van ga maken. Wat me natuurlijk logisch lijkt! :D
Eenmaal in Parijs moesten wij overstappen naar Caracas, een lange zit van maarliefst 10 uur. Gelukkig heb ik me goed vermaakt met een filmpje kijken, m’n in elkaar gezette vliegtuigpakket van vriendjes en vriendinnetjes en natuurlijk een dutje doen. Toch een fijn familiekwaaltje! ;)
Maar in Caracas waren er dus weer problemen. Waarom kan niet gewoon alles heel vloeiend geregeld zijn voor twee jonge meiden? Niemand wist namelijk of onze bagage rechtstreeks naar La Paz ging of dat wij deze ook nog op moesten halen in Caracas om vervolgens opnieuw in te checken. Iedereen vertikte het ook om een woordje Engels te praten, dus moesten we wel weer 10 keer op en neer sjouwen. Na 20 mensen aangesproken te hebben in ons beste Engels, Spaans, Duits, Frans en Nederlands door elkaar bleek dat we ons geen zorgen hoefde te maken over onze koffers en dat ze rechtstreeks naar La Paz zouden gaan.
Dus zijn we toch maar rustig in het vliegtuig gaan zitten om vervolgens nog een onverwachte stop in Lima te maken. Ik heb ze daar al gewaarschuwd voor Jos en Mies! ;) Ein-de-lijk, voor ons 24 uur laten waren we dan toch aangekomen in La Paz. We hebben razend snel een taxi gepakt, flink afgezet door onze eigen schuld (klein rekenfoutje!), maar toen konden we toch eindelijk ons bedje in. Ik was kapot van al het gesjouw en de lange reis dus ik heb genoten van een welverdiende nachtrust.
En toen was het natuurlijk tijd om de stad te gaan verkennen. La Paz is een hele mooie stad die gelegen is op 4000 meter. Iedereen had al gewaarschuwd voor de hoogteziekte. Tot nu toe heb ik er nog niet echt last van gehad, soms een beetje duizelig, tintelende voeten en vingers en op tijd even zitten. Maar verder gaat ie prima, afkloppen dus!
We hebben gewoon een beetje door de stad gelopen, mensen gekeken, geld gepind. Het kost echt niks hier! Vergeleken met Ghana is het hier echt nog goedkoop. Maar het is dan wel weer zo raar dat La Paz meer ontwikkeld is. Het is wel leuk om dingen te zien die hetzelfde zijn, maar ook om de verschillen op te merken. De mensen hier zijn heel aardig, maar ze spreken echt geen woord Engels. Voor ons moeilijk, maar het is meteen een goede les voor ons. We hebben ook nog kaartjes gekocht voor de bus naar Cochabamba, die trip van 8 uur in een busje gaan we morgen maken. Ben benieuwd wat we weer allemaal te zien krijgen!
’s Middags hebben Ellen en ik lekker de toerist uitgehangen. We zijn eerst naar de markt Calle Sagárnaga geweest, waar alle handgemaakte souvenirs verkocht worden. Bats, het leek wel of we in één keer terug waren in Nederland. Allemaal blanken op zoek naar de laatste souvenirs voor ze naar huis gaan. Wel leuk om te zien, maar voor mij moeilijk om me in te houden. Ik heb me toch weten te bedwingen om alle leuke sieraden en tassen te kopen. Ik heb immers nog 3 maanden de tijd om te bedenken hoe ik de 23 kilo aan souvenirs het beste invulling kan geven. ;)
Daarna hebben we ook nog even cultuur gesnoven door naar het coca-museum te gaan. Coca-bladeren zijn zo’n beetje het handelsmerk van Bolivia, dus daar moesten wij ook wat meer te weten over komen. En inderdaad, van coca-bladeren kan uiteindelijk cocaïne worden gemaakt. Na de hele geschiedenis, werking, tradities en rituelen doorgespit te hebben in het museum, was het natuurlijk tijd om zelf eens te ervaren wat het nou eigenlijk is. Ellen en ik kunnen nu dus ook meepraten over coca-bladeren kauwen. Het is de bedoeling dat je zo’n 6 coca-blaadjes pakt, deze tegen elkaar aan duwt en dan in je mond tegen je wang aan drukt. Daarna moest je er nog een korreltje as van de bananenplant bij doen om de smaak op te wekken. En daarna: zuigen maar! Ik moet zeggen dat ik er niet helemaal van onder de indruk was, het had weinig smaak en ik kon nou ook niet zeggen dat ik er zoveel fitter van werd zoals ons van tevoren werd wijsgemaakt. Maar ja, het is een sociaal ritueel hier, dus wie ben ik om dan niet gewoon gezellig mee te doen? Vervolgens hebben we nog even nagebuurt onder het genot van een kopje coca-thee. Dit alles schijnt overigens ook goed te zijn voor als je last hebt van hoogteziekte.
Na deze hele middag was het weer tijd om lekker bij te komen in het hotel. Je merkt het toch wel als je de hele dag berg op, berg af hebt gelopen. In het hotel wilde wij ook even naar ons gastgezin bellen om te vertellen dat we heelhuids aangekomen zijn. Maar in de eerste instantie werd de hoorn er gewoon weer opgegooid. Die zal wel gedacht hebben, wat is dit voor debiel aan de telefoon met z’n kromme Spaans! Dus toen heb ik toch maar even veilig een Engels smsje gestuurd en toen wist Hernan gelukkig toch weer wie deze ‘dutch girls’ waren. Hij was blij om te horen dat we goed waren aangekomen en hij zal ons morgen op komen halen op het station. Spannend!
Hernan had ook al meteen de zus van mijn gastgezin moeder gebeld, die in La Paz woont. Of zij deze twee meiden niet even op sleeptouw wilde nemen? Het is toch wel fijn als je een Boliviaan bij je hebt, omdat zij veel meer over de stad kan vertellen. Het maakt het dan ook veel interessanter. Gisteren waren Ellen en ik namelijk echt zo’n ramptoeristen die nergens de weg wisten.
Samen met Mirtha hebben wij een sightseeing door de stad gedaan. Inderdaad met zo’n bus die ook in Londen en Barcelona rondrijden. Het was heel leuk om alle delen van de stad te zien, want lopend zou daar geen beginnen aan zijn geweest. We zijn nog gestopt op een plekje met het meest mooie uitzicht wat ik ooit heb gezien. Wat dat betreft vind ik Bolivia nu al een schitterend land!
Verder hebben we heel de stad doorlopen, ik heb flink wat kilometers gemaakt. Ik zie m’n kuiten al groeien! ;) We zijn naar een park geweest waar mensen als soort van traditie trouwen. We hebben dan ook 3 stelletjes mogen bewonderen mét trouwjurk. Mooi hoor! Vervolgens hebben we gewoon gelopen en gelopen en gelopen, maar het was super mooi. Nog even een lekker drankje gedronken in een cafeetje en langs verschillende parken gelopen. Natuurlijk kon een bezoekje aan het congresgebouw ook niet ontbreken en we hebben nog lekker over de marktjes gestruind.
Uiteindelijk was het al weer 7 uur en was het tijd om naar ons hotelletje terug te gaan, zodat ik voor jullie allemaal een mooi berichtje kan typen, zodat jullie weer helemaal op de hoogte zijn van het reilen en zeilen in Bolivia.
Nou, morgen zitten we dus in de bus naar Cochabamba. Ik ben benieuwd hoe ons gastgezin zal zijn en wat we daar weer allemaal mee mogen maken. Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!
Nog een kleine opmerkig, ik heb alvast een Boliviaanse simkaart gekocht, dus je kunt bellen of smsen op het volgende nummer: 0059173594067
Adios y hasta luego!
Liefs, Carlijn
-
28 Maart 2010 - 07:29
Tante Els:
Hoi Carlijn,
Super jou belevenissen weer te kunnen lezen.
EWn van die gespierde kuiten heb je later voordeel.Zie je er van achter tenminste altijd gespierd uit.
Liefs tante Els -
28 Maart 2010 - 08:09
Ans:
Weer een prachtig verhaal Carlijn..!!!!.
Adios -
28 Maart 2010 - 08:47
Tante Mieke :
Hoi Carlijn en Ellen.
Zit ik hier achter een saai kopje koffie jullie avonturen te lezen.
Wat jullie doen, hebben wij ons hele leven van gedroomd.
Maar ik geniet mee van jullie belevenissen . Ik begin me toch zorgen te maken over jullie pap. Die slikt al die blaren in een keer door. Hij moet maar een bord met gegevens maken en omhangen.Wat een geweldige ervaring .ik lees het met plezier.
Groetjes Tante Mieke. -
28 Maart 2010 - 10:18
Berty:
ha die Carlijn,
Na alle belevenissen wensen wij jou ook een hele fijne tijd toe en hopelijk heb je wat meer rust na die vermoeiende reis.
Het ga je goed en geniet ervan,
groetjes van ons allemaal -
28 Maart 2010 - 10:36
Daan,Geert En Leonie:
Heerlijk met z'n drieetjes het begin van je volgende boekwerk zitten lezen.
Wat een geweldig verslag weer...We kijken nu alweer uit naar het volgende.
Daan wilde eigenlijk gisteren een goal voor je scoren maar dat is helaas niet gelukt.Wie weet volgende week!!
Veel succes op je weg naar Cochabamba en het is te hopen dat dit vlekkeloos verloopt.
Groetjes en veel liefs.... Daan, Geert en Leonie -
28 Maart 2010 - 11:19
Lisanne:
hola chica!
Ben blij dat mn mattie t weer helemaal naar dr zin heeft!!
Veel plezier en de groetjes van Linda en Vicky!!
kusss -
28 Maart 2010 - 11:29
Mam:
Geweldig al die belevenissen weer en dat jullie nu al volop genieten.
En als ik al dat moois over Bolivia lees, denk ik dat Elly en ik, maar achter ons pap en Mies aan gaan vliegen.
Wij genieten hier mee.
X mam -
28 Maart 2010 - 13:26
Karin:
Super mooi verhaaltje! kijk nu al weer uit naar het volgende verhaal!
Al lekker kunne geniete van de stad en dan vandaag naar je gastgezin!
Groetjes X Huggie (H) -
28 Maart 2010 - 13:44
Yvon:
Joehoe, net je verhaaltje allemaal doorgelezen!
Klinkt weer spannend......
Maar dat gaat zeker helemaal goedkomen daar
Succes!
Xje vanuit bali -
29 Maart 2010 - 08:21
Floor:
Heey Meid,
Je bent goed aangekomen zo te lezen! Dat wordt weer een waanzinnige ervaring! Geniet er lekker van!
xjes -
29 Maart 2010 - 09:39
Hey Vrouwke!:
Wat een leuk verhaaltje weer! Ik ga ze allemaal weer op de voet volgen!:) Gelukkig ben je weer heelhuids en veilig aangekomen. Een goede reis naar Cochabamba gewenst en tot het volgende verhaaltje!
Kus Inge -
29 Maart 2010 - 10:21
Michelle:
Hey Maatje!
Wat fijn dat je weer veilig bent aangekomen! Je verhaal is weer super, ben nu al weer benieuwd naar het volgende en de foto's!
Have fun and take good care!!(Spaans zit er bij mij niet in:))
xxx -
29 Maart 2010 - 13:41
Mies En Elly.:
Hoi Carlijn,
Weer'n mooi verslag we leven helemaal mee 't begint al te kriebelen.
Mies en jullie pap zullen zich best verstaanbaar kunnen maken met hun Buuls en Mariser dialect geniet nog van jullie vrije dagen.
groetjes Mies Elly en de rest.
-
29 Maart 2010 - 16:27
Van Heesjes:
Hoi Carlijn,
alweer een heel verhaal. Leuk om te lezen want ik zal er denk ik nooit komen. Ik ben ook heel benieuwd naar de foto's.
Geniet er nog even van voordat je volop aan het werk gaat.
Groetjes lia -
30 Maart 2010 - 15:44
Bart, Kim En Sterre:
Heey Carlijn,
Leuk om je belevenissen te lezen!
We gaan je volgen de komende tijd!!
Heel veel plezier daar.. en als je toevallig een boekje (met harde kaft) tegen komt, dan denk je wel aan mij he ;)
XxX -
30 Maart 2010 - 19:19
Ellis :
Hola muchachas.
Alles goed....
Goede reis gehad, al pijlen opgehangen voor Jos en Mies?
Geniet ervan....dan zal ik de reis verslagen wel verslinden.
Muchos besos
Ellis
-
31 Maart 2010 - 23:14
Padre:
Was leuk je effe te spreken,en te horen dat alles goed gaat.
Smakelijk eten en tot snel. -
17 Mei 2010 - 13:42
Harrie En Riek:
Bestekarlijn even latenweten dat we deverhaaltjes die zomooizijnnogsteetslezen en nu zittenwij tewachten op jos en mies wat dietevertellen hebben ikhoorde van mam datzegoet aangekomenzijn datis ook al niet niks maardoeze maar allemaal degroetjes en nuwachtenop hetvolgendeverhaaltje heelveelgroetjes Harrie en Riek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
