Een goed begin is het halve werk
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
01 April 2010 | Bolivia, Cochabamba
Zo, we zijn veilig en heelhuids aangekomen in Cochabamba, maar daar is nog het nodige aan vooraf gegaan. Het leek allemaal zo simpel, gewoon om 10.30 uur de bus pakken in La Paz naar Cochabamba. Maar het begon er al allemaal mee dat we een uur te vroeg op het station waren. Ik was ’s morgens al vroeg uit de veren, koffer gepakt en van een lekker ontbijtje genoten, dus klaar om te gaan. Ellen was daarentegen naar mijn gevoel allemaal aan het treuzelen, maar om 10.00 uur zaten we dan eindelijk in de taxi op weg naar het station. Wij stonden dus al startklaar, maar er was nog niemand te bekennen bij onze bus. Wij dachten dus al kennis gemaakt te hebben met de Zuid-Amerikaanse tijd. Toch maar even navraag doen dan… Ellen kwam terug met de mededeling dat de bus pas over een uur vertrok. Het was immers pas 9.30 uur. Huh?
Tegelijk pakten we onze telefoon uit de broekzak. Bij Ellen was het inderdaad 9.30 uur, maar bij mij was het toch echt al 10.30 uur. Nondedju toch, zelf 6 uur terugtellen blijkt al te moeilijk voor mij! ;) Het mooiste was dus ook dat ik al 2 dagen een uur voorliep op Ellen en dat we niks in de gaten hadden van elkaar.
Maar ja, niks aan de hand, dus gingen Ellen en ik lekker buiten in het zonnetje zitten. We hadden natuurlijk veel tassen bij waardoor het wel een beetje een zooitje was. Ik zat nietsvermoedend wat mensen te kijken, beetje kletsen met Ellen, beetje in m’n dagboek schrijven, kortom: Ik vermaakte me wel. Toen er dus een man langs mij kwam zitten en een man langs Ellen had ik ook nog geen enkele argwaan. Altijd uitgaan van het goede van de mens toch!? Totdat ik in één keer onder de groene spetters zat, een soort van pasta. Ik snapte er er niks van waar het vandaan kwam, dus ik keek naar Ellen. ‘Wat is dit nou weer?’ Ellen antwoordde dat die man lang haar zijn krant opengooide en toen dit spul daar uitkwam. Toen hadden we eigenlijk al beter moeten weten, maar ja.. Wij zaten dus helemaal onder, gezicht, kleren, koffers, alles! We waren druk in de weer met zakdoekjes om alles schoon te krijgen. Die man langs Ellen wilde ook maar wat graag helpen. Hij begon kranten te scheuren om ons schoon te maken, maar daar moesten wij toch niks van hebben. Ik vroeg Ellen daarna of ze even m’n gezicht schoon wilde maken, omdat ik zelf niet zag waar het allemaal zat. Ik keek links van mij om wat water te pakken en kwam tot de conclusie dat m’n handtas gejat was. Ik had dus zojuist kennis gemaakt met het begrip zakkenrollers. Ik was er helemaal beduusd van dat er gewoon in één onoplettende blik alles weg was: M’n portemonnee met de nodige inhoud, telefoon, mp3-speler, fotocamera, alles! Welkom in Bolivia! ;)
Ik was zooo kwaad. Ik bedoel, je kan me veel maken, maar van andermans spullen blijf je af. Ik zag dan ook al allemaal heldhaftige scenario’s voor me hoe ik die vent achterna zou zijn gerend als ik het gezien zou hebben en hoe ik hem dan eens even tegen de vloer aan zou hebben gewerkt! Maar ja, het heeft geen zin om te denken ‘als ik m’n klok goed had staan was het niet gebeurd’ of ‘als ik sneller was geweest, was het niet gebeurd’. Het is nou eenmaal gebeurd, maar had natuurlijk altijd nog erger af kunnen lopen. Achteraf kan ik er ook wel weer om lachen, het is toch weer typisch dat het mij overkomt! Thuis heb ik er nog grapjes over liggen maken: Hoe lang zou ik het deze keer uithouden met m’n telefoon? Ik kan in ieder geval vol trots vertellen dat ik m’n record verbroken heb, in Ghana was ik m’n telefoon namelijk na op dag één al kwijt! ;)
Ondertussen moesten we wel opschieten, want de tijd was al verstreken met als gevolg dat we nog moesten rennen voor de bus. Die rijden hier namelijk wél op tijd! Zou wel een grap zijn geweest als we die ook nog gemist hadden… In de bus hadden we een super mooie plek vooraan, zodat we alles mooi konden zien. Ik heb ook nog even naar huis gebeld, zodat ons mam alles kon regelen omtrent verzekeringen enzo. Ik heb daarna toch maar weer m’n best gedaan om van de rest te genieten. De busreis duurde zo’n 7 uur wat wil zeggen dat ik normaal zo’n 6 uur slaap. Deze keer niet. Ik heb echt genoten van het mooie uitzicht, Bolivia is zo mooi! De reis was dan ook zo om en toen was het ein-de-lijk tijd om ons gastgezin te ontmoeten. Hernan kwam ons ophalen bij het station. Ik herkende hem meteen van de foto en hij ons natuurlijk ook als gringa’s (buitenlanders) op een overvol station. Ik heb meteen kennis gemaakt met een Boliviaans ritueel, namelijk het geven van één kus iedere keer als je elkaar ziet. Er wordt dus wat afgekust de hele dag. Met onze heel zooi gingen we daarna naar ‘ons’ huis. Echt super mooi en heel gezellig! Hernan en Dolly vinden het ook heel belangrijk dat we ons thuisvoelen, dus er wordt ook 3 keer per dag op gewezen dat we moeten doen alsof we thuis zijn. Niet zo moeilijk in zo’n gezin. Ellen en ik hebben een mooi kamertje, die ook al mooi is ingericht met foto’s en kaartjes van thuis.
Mi padre y mi madre zijn Hernan en Dolly. Daarnaast zijn er nog vier hermanas, Secilia, Fabiola, Eliana en Carolina, maar zij wonen niet meer thuis. José is mijn enige hermano en woont nog gezellig thuis, echt een lief menneke! Het is hier echt de zoete inval, want de zussen met mannen en kinderen komen geregeld over de vloer. Er is dus altijd wel iemand om m’n Spaans mee te oefenen! ;) Verder spreekt de huisregel mij ook wel aan: ‘Be happy, stay happy, keep happy!’ Ik kan me er wel in vinden! :D
Verder hebben we nog een beetje rustig aan gedaan. Maandag was het vooral rond rijden door de stad om te proberen de weg te onthouden. Wat nog een moeilijke klus wordt voor iemand zonder ook maar een beetje richtingsgevoel… En natuurlijk was het eerste werk een bezoekje brengen aan een plaats waar ik eigenlijk niet hoopte te komen, het politiebureau. Voor in Nederland moet ik toch een mooi papiertje hebben, om zo nog wat geld los te peuteren bij de verzekering. En natuurlijk was dit weer niet allemaal zo snel geregeld en werden we van het ene naar het andere kantoor gestuurd. En die mannen maar lachen. Ik zag ze denken: Daar heb je weer zo´n naïef mechje wat nog nooit in de grote stad geweest is! Uiteindelijk heb ik toch maar gewoon wat Bolivianos betaald, wat overal een wondermiddel blijkt te zijn want dan wordt er wel gewerkt. Dat was dus geregeld! Ik heb wel al gehoord van andere vrijwilligers hier dat ze het bij allemaal al geprobeerd hebben en bij sommige ook is gelukt, wat mij alweer wat minder dom doet voelen. ;) Een gewaarschuwd mens telt dus voor twee!
En daarna dan eindelijk naar Atendi. We waren er pas laat in de middag, dus eigenlijk was de dag al bijna voorbij, maar we hebben toch al een rondleiding gehad van Maria, de directrice. Het zag er vergeleken met Ghana echt super mooie en verzorgd uit. De kinderen worden goed bezig gehouden door de zusters. Er is ook een speciale fysiotherapie, hydrotherapie, logopedie en een ballenbak. Dus het lijkt van alle gemakken voorzien.
Gisteren hebben wij met Maria onze plannen doorgesproken voor ons project. We zijn er immers toch voor school he! ;) Ze was heel enthousiast, maar ik denk dat het nog een mooie uitdaging gaat worden. Het niveau van de autistische kinderen is heel laag, dus we moeten er nog even goed voor gaan zitten hoe we dat aan gaan pakken.
Vandaag was onze eerste ‘echte’ werkdag bij Atendi. De kinderen zijn stuk voor stuk schatjes, ik heb er al een paar lievelingetjes bijzitten. Het was wel een zware dag, omdat ik zoveel indrukken heb opgedaan. We hebben vooral een beetje meegekeken hoe het gaat. De kinderen krijgen ’s morgens les in een klasje, daarna is het speeltijd. Om 12 uur gaan zij eten en is het natuurlijk tijd voor de siësta. ’s Middags krijgen de kinderen ook weer les en is er daarna tijd voor vrijetijdsbesteding. Verder vond ik het ook best heftig. De kinderen zijn best ernstig gehandicapt, wat voor mij al nieuw is. En als ik dan de achtergrond van de kinderen hoor, springen de tranen bijna in m’n ogen. Gehandicapte kindjes worden in Bolivia toch gezien als uitschot, het is dan de schuld van de moeder. De meeste kinderen wonen dus niet meer bij hun ouders. Sommige ouders slaan hun kinderen, hebben drugs- en drankproblemen of zitten in de gevangenis. Gelukkig zijn er ook gewoon ouders die het beste met hun kind voorhebben en ondanks hun handicap heel veel van ze houden.
De komende weken zullen voor ons dus vooral in het teken staan van observeren en met onze collega’s, kinderen en ouders in gesprek gaan. Maar dit kan natuurlijk niet zomaar, dus staat de eerste Spaanse les ook al gepland deze week. Verder gaan we morgen de verjaardag vieren van onze grote zus Fabiola. Ben benieuwd of die Bolivianen een beetje een feestje kunnen bouwen. We hebben ook al contacten gelegd met andere vrijwilligers, dus ik denk dat we dit weekend Cochabamba eens by night gaan bekijken! :D
Je ziet wel, ik laat me niet zomaar uit het veld slaan en ik geniet nog steeds met volle teugen van het mooie land en de lieve mensen!
Ik hou jullie op de hoogte van de stand van zaken!
Liefs, Carlijn
P.S. Natuurlijk moest ik weer een nieuwe telefoon aanschaffen, waar ook weer een nieuw nummer bij hoort. Telefoontjes en smsjes zijn welkom op het volgende nummer: 0059172752174
Maar ook brieven en kaartjes zijn welkom:
Calle N. Ortiz Pacheco 1242
Barrio Beato Salomon
Cochabamba - Bolivia
Tegelijk pakten we onze telefoon uit de broekzak. Bij Ellen was het inderdaad 9.30 uur, maar bij mij was het toch echt al 10.30 uur. Nondedju toch, zelf 6 uur terugtellen blijkt al te moeilijk voor mij! ;) Het mooiste was dus ook dat ik al 2 dagen een uur voorliep op Ellen en dat we niks in de gaten hadden van elkaar.
Maar ja, niks aan de hand, dus gingen Ellen en ik lekker buiten in het zonnetje zitten. We hadden natuurlijk veel tassen bij waardoor het wel een beetje een zooitje was. Ik zat nietsvermoedend wat mensen te kijken, beetje kletsen met Ellen, beetje in m’n dagboek schrijven, kortom: Ik vermaakte me wel. Toen er dus een man langs mij kwam zitten en een man langs Ellen had ik ook nog geen enkele argwaan. Altijd uitgaan van het goede van de mens toch!? Totdat ik in één keer onder de groene spetters zat, een soort van pasta. Ik snapte er er niks van waar het vandaan kwam, dus ik keek naar Ellen. ‘Wat is dit nou weer?’ Ellen antwoordde dat die man lang haar zijn krant opengooide en toen dit spul daar uitkwam. Toen hadden we eigenlijk al beter moeten weten, maar ja.. Wij zaten dus helemaal onder, gezicht, kleren, koffers, alles! We waren druk in de weer met zakdoekjes om alles schoon te krijgen. Die man langs Ellen wilde ook maar wat graag helpen. Hij begon kranten te scheuren om ons schoon te maken, maar daar moesten wij toch niks van hebben. Ik vroeg Ellen daarna of ze even m’n gezicht schoon wilde maken, omdat ik zelf niet zag waar het allemaal zat. Ik keek links van mij om wat water te pakken en kwam tot de conclusie dat m’n handtas gejat was. Ik had dus zojuist kennis gemaakt met het begrip zakkenrollers. Ik was er helemaal beduusd van dat er gewoon in één onoplettende blik alles weg was: M’n portemonnee met de nodige inhoud, telefoon, mp3-speler, fotocamera, alles! Welkom in Bolivia! ;)
Ik was zooo kwaad. Ik bedoel, je kan me veel maken, maar van andermans spullen blijf je af. Ik zag dan ook al allemaal heldhaftige scenario’s voor me hoe ik die vent achterna zou zijn gerend als ik het gezien zou hebben en hoe ik hem dan eens even tegen de vloer aan zou hebben gewerkt! Maar ja, het heeft geen zin om te denken ‘als ik m’n klok goed had staan was het niet gebeurd’ of ‘als ik sneller was geweest, was het niet gebeurd’. Het is nou eenmaal gebeurd, maar had natuurlijk altijd nog erger af kunnen lopen. Achteraf kan ik er ook wel weer om lachen, het is toch weer typisch dat het mij overkomt! Thuis heb ik er nog grapjes over liggen maken: Hoe lang zou ik het deze keer uithouden met m’n telefoon? Ik kan in ieder geval vol trots vertellen dat ik m’n record verbroken heb, in Ghana was ik m’n telefoon namelijk na op dag één al kwijt! ;)
Ondertussen moesten we wel opschieten, want de tijd was al verstreken met als gevolg dat we nog moesten rennen voor de bus. Die rijden hier namelijk wél op tijd! Zou wel een grap zijn geweest als we die ook nog gemist hadden… In de bus hadden we een super mooie plek vooraan, zodat we alles mooi konden zien. Ik heb ook nog even naar huis gebeld, zodat ons mam alles kon regelen omtrent verzekeringen enzo. Ik heb daarna toch maar weer m’n best gedaan om van de rest te genieten. De busreis duurde zo’n 7 uur wat wil zeggen dat ik normaal zo’n 6 uur slaap. Deze keer niet. Ik heb echt genoten van het mooie uitzicht, Bolivia is zo mooi! De reis was dan ook zo om en toen was het ein-de-lijk tijd om ons gastgezin te ontmoeten. Hernan kwam ons ophalen bij het station. Ik herkende hem meteen van de foto en hij ons natuurlijk ook als gringa’s (buitenlanders) op een overvol station. Ik heb meteen kennis gemaakt met een Boliviaans ritueel, namelijk het geven van één kus iedere keer als je elkaar ziet. Er wordt dus wat afgekust de hele dag. Met onze heel zooi gingen we daarna naar ‘ons’ huis. Echt super mooi en heel gezellig! Hernan en Dolly vinden het ook heel belangrijk dat we ons thuisvoelen, dus er wordt ook 3 keer per dag op gewezen dat we moeten doen alsof we thuis zijn. Niet zo moeilijk in zo’n gezin. Ellen en ik hebben een mooi kamertje, die ook al mooi is ingericht met foto’s en kaartjes van thuis.
Mi padre y mi madre zijn Hernan en Dolly. Daarnaast zijn er nog vier hermanas, Secilia, Fabiola, Eliana en Carolina, maar zij wonen niet meer thuis. José is mijn enige hermano en woont nog gezellig thuis, echt een lief menneke! Het is hier echt de zoete inval, want de zussen met mannen en kinderen komen geregeld over de vloer. Er is dus altijd wel iemand om m’n Spaans mee te oefenen! ;) Verder spreekt de huisregel mij ook wel aan: ‘Be happy, stay happy, keep happy!’ Ik kan me er wel in vinden! :D
Verder hebben we nog een beetje rustig aan gedaan. Maandag was het vooral rond rijden door de stad om te proberen de weg te onthouden. Wat nog een moeilijke klus wordt voor iemand zonder ook maar een beetje richtingsgevoel… En natuurlijk was het eerste werk een bezoekje brengen aan een plaats waar ik eigenlijk niet hoopte te komen, het politiebureau. Voor in Nederland moet ik toch een mooi papiertje hebben, om zo nog wat geld los te peuteren bij de verzekering. En natuurlijk was dit weer niet allemaal zo snel geregeld en werden we van het ene naar het andere kantoor gestuurd. En die mannen maar lachen. Ik zag ze denken: Daar heb je weer zo´n naïef mechje wat nog nooit in de grote stad geweest is! Uiteindelijk heb ik toch maar gewoon wat Bolivianos betaald, wat overal een wondermiddel blijkt te zijn want dan wordt er wel gewerkt. Dat was dus geregeld! Ik heb wel al gehoord van andere vrijwilligers hier dat ze het bij allemaal al geprobeerd hebben en bij sommige ook is gelukt, wat mij alweer wat minder dom doet voelen. ;) Een gewaarschuwd mens telt dus voor twee!
En daarna dan eindelijk naar Atendi. We waren er pas laat in de middag, dus eigenlijk was de dag al bijna voorbij, maar we hebben toch al een rondleiding gehad van Maria, de directrice. Het zag er vergeleken met Ghana echt super mooie en verzorgd uit. De kinderen worden goed bezig gehouden door de zusters. Er is ook een speciale fysiotherapie, hydrotherapie, logopedie en een ballenbak. Dus het lijkt van alle gemakken voorzien.
Gisteren hebben wij met Maria onze plannen doorgesproken voor ons project. We zijn er immers toch voor school he! ;) Ze was heel enthousiast, maar ik denk dat het nog een mooie uitdaging gaat worden. Het niveau van de autistische kinderen is heel laag, dus we moeten er nog even goed voor gaan zitten hoe we dat aan gaan pakken.
Vandaag was onze eerste ‘echte’ werkdag bij Atendi. De kinderen zijn stuk voor stuk schatjes, ik heb er al een paar lievelingetjes bijzitten. Het was wel een zware dag, omdat ik zoveel indrukken heb opgedaan. We hebben vooral een beetje meegekeken hoe het gaat. De kinderen krijgen ’s morgens les in een klasje, daarna is het speeltijd. Om 12 uur gaan zij eten en is het natuurlijk tijd voor de siësta. ’s Middags krijgen de kinderen ook weer les en is er daarna tijd voor vrijetijdsbesteding. Verder vond ik het ook best heftig. De kinderen zijn best ernstig gehandicapt, wat voor mij al nieuw is. En als ik dan de achtergrond van de kinderen hoor, springen de tranen bijna in m’n ogen. Gehandicapte kindjes worden in Bolivia toch gezien als uitschot, het is dan de schuld van de moeder. De meeste kinderen wonen dus niet meer bij hun ouders. Sommige ouders slaan hun kinderen, hebben drugs- en drankproblemen of zitten in de gevangenis. Gelukkig zijn er ook gewoon ouders die het beste met hun kind voorhebben en ondanks hun handicap heel veel van ze houden.
De komende weken zullen voor ons dus vooral in het teken staan van observeren en met onze collega’s, kinderen en ouders in gesprek gaan. Maar dit kan natuurlijk niet zomaar, dus staat de eerste Spaanse les ook al gepland deze week. Verder gaan we morgen de verjaardag vieren van onze grote zus Fabiola. Ben benieuwd of die Bolivianen een beetje een feestje kunnen bouwen. We hebben ook al contacten gelegd met andere vrijwilligers, dus ik denk dat we dit weekend Cochabamba eens by night gaan bekijken! :D
Je ziet wel, ik laat me niet zomaar uit het veld slaan en ik geniet nog steeds met volle teugen van het mooie land en de lieve mensen!
Ik hou jullie op de hoogte van de stand van zaken!
Liefs, Carlijn
P.S. Natuurlijk moest ik weer een nieuwe telefoon aanschaffen, waar ook weer een nieuw nummer bij hoort. Telefoontjes en smsjes zijn welkom op het volgende nummer: 0059172752174
Maar ook brieven en kaartjes zijn welkom:
Calle N. Ortiz Pacheco 1242
Barrio Beato Salomon
Cochabamba - Bolivia
-
01 April 2010 - 19:28
Eefje:
Waaaah Carlijntje!! Wat een verhaal, en dat van je eerste weekje! De ´minder leuke dingen´ heb je nu alvast gehad. Nu helemaal genieten daar meid!
Heeel veel succes bij Atendi. Maak er iets moois van, in het mooie land. Geniet van de lieve kindjes en veel plezier maken met je collega´s en gezinnetje daar! Laat ze maar eens zien wat een feestje vieren op vrijdagavond is! Whahaha!!
Bikkel ben je, dat blijkt wel weer!
Nog een keertje heeel veel plezier en een succesje voor jullie daar!! Groetjes, ook voor Ellen!
X van Eefje -
01 April 2010 - 20:26
Leonie:
Hey Bella donna,
Tja zo zie je maar weer denk je dat er een lekkere chick te zijn ben je er gewoon met twee voeten ingetuint. Je hebt dus inderdaad een tuintje in je hart...HAHA
Maar gelukkig heb ik van Ans begrepen dat ze niets van je bankrekenig hebben kunnen plunderen.Telefoon en MP3 zijn vervangbaar en een bankpas komt in mei.
Geert vroeg zich af of zijn vriendschapssteen ook in je tas zat? Er ligt hier anders alweer een mooie opgepoetste klaar.
De eerste indrukken bij je familie en Atendi zien er warm en mooi uit.En die kindjes.... Heerlijk. Kun je je hart weer eens flink ophalen.
En Antonie een nieuw broertje voor Daan en Geert???
Ik wens je heel veel succes bij Atendi en voor morgenavond, laat ze maar eens poepje ruiken wat feesten betreft.
Veel liefs Leonie -
01 April 2010 - 20:47
Tante Els:
Ha schatje, wat eenrotstreek was dat. Gelukkig ga je opgewekt verder en laat je je plezier niet afnemen.
Succes verder en een Tante Els knuffel. -
01 April 2010 - 20:51
Leroy:
Hé carlin!
was zo half aan t lezen(eigk teveel lezen:p)
en dacht, waarom stuur k niet n berichtje?
zoals je ziet heb k je n berichtje gestuurd^^
wat jammer van je spullen!
wel goed dat je moeder alles goed geregelt heeft:p
hoop dat je t daar naar je zin hebt, en hopelijk ben je fit genoeg als je terug bent(extrema) ZUIPEN^^
xo -
01 April 2010 - 20:59
Stijn:
Hey!
Kijk goed om te lezen dat het zo goed staat!
Vind het in ieder geval wel fijn dat we nu wel gewoon konden bellen!
Ben niet zo van de berichtjes dus laat het hier weer bij!
X Stijn -
02 April 2010 - 06:03
Ans:
Ha Carlijn,
Jeetje zeg..wat een "avontuur"...maar zoals met alles; alles goed goed....Ik heb weer een prachtig verhaal gelezen...
Groetjes x -
02 April 2010 - 08:13
Chantal:
Hee Carlijntje!
Wat een ellende zeg meteen in het begin van dit geweldige avontuur!! Nou ja, je moet maar zo denken, nou heb je meteen het ergste gehad!!
Verder klinkt het echt super, en fijn dat de eerste indrukken zo goed waren! Succes daar en de gr's aan Ellen!
Kei leuk die foto's trouwens..
x Chantal -
02 April 2010 - 08:45
Lieke:
Hee Carlijn, jeetje zeg! We schrokken hier met de familie wel even van je verhaal zeg! Wat goed dat je je er toch mooi weer zo snel overheen hebt gezet, maja wat wil je ook met die lieve kindjes en zo'n gezellig gastgezin als we hier lezen en kunnen zien op de eerste foto's!!
Veel plezier!
x van de familie Valkenburg -
02 April 2010 - 09:15
Kaat:
Heey Carlijntje!
wat een verhaal.. ge makt do nog us wa mej.. Maar gelukkig is er geen geld geplunderd van je rekening! This weer bijna weekend! Gade ook paaseitjes zoeken? maak er een mooi weekend van en ik kijk al uit naar je volgende avontuur!
X Karin -
02 April 2010 - 10:50
Karin:
Heey Carlijn!
Nou, je hebt al vanalles meegemaakt zeg de eerste week!! Maar alles wordt weer goed geregeld lees ik. Een mooi verhaal! Weer een nieuwe uitdaging met die kinderen daar en een leuk gastgezin, wat wil je nog meer! Geniet ervan, want de tijd zal wel weer omvliegen! Feest ze vandaag! X Karin -
03 April 2010 - 14:42
Pleun:
Hoi Carlijn,
Wat erg dat je tas gestolen is.
Gemeen van die mannen:(.
Wel fijn dat het goed gaat. Leuk al die kinderen. Zijn zeker wel blij dat jij er bent.
Groetjes van Pleun -
03 April 2010 - 18:09
Franca:
Kei goed van je om niet bij de pakken neer te zitten.
Geniet van alles en iedereen en keer zoveel je kan.
Je weet nu in ieder geval dat er ook een andere kant aan mensen zit die we liever niet willen zien.
Jij en Ellen zijn keien!!! We hebben hier weer meer nieuwe kinderen.
Op woensdag en zaterdag is het nu echt vol.
Dus wij zijn echt blij als jij er straks weer bent met nog meer ervaringen en ideeen.
De bloemen staan in de kas en met de boys gaat het goed. Frans Joseph had goed bericht.
Ik had gisteren al een raam van de kas kapot gemaakt. Gelukkig is die vandaag weer gemaakt. Ik had waarschijnlijk te hard aan de zwengel gedraaid. Ik ken mijn eigen krachten niet.
Carlijn en Ellen morgen ook voor jullie een vrolijke en zalige Pasen.
Marieke had een lekkere chocoladeverassing voor ons bij. Dus nu gaan ook wij lekker chocolade eten.
Is daar ook van die lekkere chocola????
dan hoop ik dat jullie er ook lekker van kunnen smullen.
groetjes uit Maarheeze
Franca en Peter.
Peter is blij dat er nu niemand aan zunne zult zit. hihihi -
04 April 2010 - 10:00
Lisa:
Hoi Carlijn
Ik ben er maar even voor gaan zitten, want voor ik die verhalen allemaal gelezen heb. Gelukkig hebben jullie een fijn gastgezin getroffen, dat is toch een goeie basis.En bij Attendi kunnen jullie je eigen ook goed uitleven, het zal wel zwaar zijn maar jullie gaan ervoor,dat weet ik zeker.Jullie horloge's staan gelijk dus vooruit met de geit.Ik heb net met jullie mam de eerste week bijgepraat en we komen tot de conclusie dat jullie echte wereldmeiden zijn.
Groetjes oet Zurrik -
04 April 2010 - 16:29
Lisanne:
WHOEHOOEEE een adres!!! :D daar zat ik op te wachten!;)
kusss -
05 April 2010 - 12:59
Janneke:
Hola chicas,
Un historio grandioso! Wow.. Gelukkig zijn jullie beide idd niet snel uit het veld te slaan. Het enige wat nu nog mist, is een lekker bruin kleurtje ;)
Succes en have fun!
xx -
06 April 2010 - 14:58
Renee:
Mevrouw Jaanen,
hoe krijg je het ook weer klaar?! Haha.. ach ja, heb je dat hopelijk voor deze reis gehad! Wel balen natuurlijk.. Maar goed, wel super leuk om te lezen allemaal! Klinkt goed! Super veel succes daar nog en genieten hè, maar dat komt helemaal goed als ik het zo lees!
Kussss Renee (die kale.. ;) )
-
06 April 2010 - 19:50
Evelien:
Heeeey Vrouwkes!
Whihih wat zijn jullie toch een stel drollekes bij elkaar!
Echt raar om jullie verhalen te lezen maar wel erg leuk! Jullie liggen ook in hetzelfde kamertje enal! Hoop echt dat jullie het goed naar je zin krijgen daar en veel goeds doen voor de kindjes! Zie wel dat er ook wat andere kinderen bij zijn gekomen. De reorganisatie is gelukkig nog zo gebleven nadat we weg zijn gegaan, was ik wel benieuwd naar hihih (nog iets nuttigs gedaan daar!).
Hoe gaat jullie Spaans? Schiet het al een beetje op? En voel je al een beetje thuis bij de familie? Doe ze daar de groeten allemaal! (is Caroline morgen niet jarig?!?!)
kus eef -
07 April 2010 - 22:49
Padre:
Hey Carrie,
Vergeet je niet om tussendoor alle mooie plekjes te spotten die Jut en Jul zeker moeten bekijken.Xxx -
08 April 2010 - 08:06
Inge:
Hey vrouwke!
Haha... dat jou dat weer moet overkomen! Veels te goed van vertrouwen! Maar het ergste heb je nu gehad en nu kan het alleen maar beter worden, moet je maar denken.:D Maar heel fijn dat je het weer zo naar je zin hebt en dat je je plekje hebt gevonden. Had ook niet anders verwacht. Heel veel succes bij Atendi en veel plezier met de schattige kindjes!
Tot de volgende! :D
Kus Inge -
09 April 2010 - 09:55
Yvon:
Cool. eindelijk fotokes!
Ziet er goed uit!
Zal eens proberen te smsen.. .en dan hoor ik wel of ie aankomt!
Volgende week is het wat rustiger, dus dan bel ik efkes :)
Gezellig, ben weer benieuwd!
X -
09 April 2010 - 17:08
Anja:
Hee Carlijn,
Wat een mooi verhaal! Geniet van de kindjes en maak er een mooie tijd van daar!!
Xx Anja
-
09 April 2010 - 20:09
Thea:
Hey Carlijn
Leuke foto's van de kindertjes en jou natuurlijk wel vervelend wat je is overkomen dat ze je tas hebben gejat.Maar je kunt geweldig vertellen we volgen je verhalen dan ook met alle plezier. Het ga je goed en geniet vanalles.
De groeten van de Rummeling -
10 April 2010 - 11:24
Tante Mieke :
Hoy Carlijn en Ellen. Wat een reisverslagen kunnen jullie maken,zie het zo voor me.Valt het allemaal een beetje mee? En als je eenmaal gewend bent valt het ook weer mee. Wat een schatten van kinderen,ook wel het fijnste om mee te weken denk ik.Lijkt me heel zwaar, maar zal ook heel veel voldoening geven. Ik geniet van jullie verslagen en maak het goed .groetjes Tante Mieke. -
10 April 2010 - 21:14
Tante Jo :
Dag Carlijn & Ellen .
Jullie hebben het goed naar de zin lees ik wel ondanks je eerste tegenslag .Maar jullie zijn niet voor een gat te vangen , jullie komen er wel.Ik heb vandaag mijn verjaardag geviert .
Jullie pap en mam waren er ook .
Het was heel gezellig Je reisverslag is boeiend om te lezen .Maak er maar een mooie tijd van en geniet van het mooie land .Ik kijk al uit naar je volgende bericht met foto,s .
Verder wens ik jullie veel plezier .
Groetjes tante jo en ome Jos ons ajax fanneke . -
11 April 2010 - 09:12
De Buuren:
Carlijn leuk tehoren datje er weer plezier inhebt na die narig hijd met die tas niet blijven zitten gewoon door gaan dan komt alleswel goed veel groetjes Harrie en RIEK
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
