Cochabamba vanuit vogelvlucht!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
23 April 2010 | Bolivia, Cochabamba
We zijn gewoon alweer een maand weg van huis en ik sta er iedere dag weer van te kijken dat de tijd zo vliegt. Als dit zo door blijft gaan moeten Ellen en ik nog even flink de handen uit de mouwen steken voordat we echt naar huis terug kunnen gaan. Maar tot nu toe liggen we nog redelijk op schema. We hebben deze week nog een gesprek gehad met de directrice en ze was wederom heel enthousiast over wat de plannen waren. Ze had het zelfs al over een autisme-centrum! Dat lijkt me dan weer een beetje overdreven met een begeleidingsplan wat in drie maanden in elkaar gezet is, maar het is natuurlijk een mooi streven…
We hebben voor alle werknemers een enquête gemaakt wat zij al over autisme weten en wat ze graag zouden willen leren. Vanuit die basis kunnen we dan volgende week echt beginnen. Ik heb er wel zin in om de eerste dingen op papier te zetten, dan wordt het toch al weer echter.
Verder zijn wij iedere dag druk met onze autistjes. Het is moeilijk om een band op te bouwen met deze kinderen en daar moet dan ook extra tijd in gestoken worden. Het is dan ook heel gaaf als een meisje met autisme uit zichzelf ‘chau chau’ komt zeggen en als je daar dan ook nog een dikke kus bij krijgt!
Iedere dag proberen wij te werken met de autisten, maar ik wil ook graag nog helpen bij de andere kinderen omdat dat voor mij ook heel leerzaam is. Omdat het niveau dus zo laag is, moesten we echt beginnen met simpele dingen. Het probleem is dat er nog nooit wat met deze kinderen gedaan is. Die lopen de hele dag maar wat rond. En probeer dan iemand van 10 jaar maar eens iets aan te leren. Het is ook niet makkelijk om iemand van 10 jaar pas te leren schrijven. Dus dat was wel iets wat we in ons achterhoofd moesten houden. We zijn nu bijvoorbeeld bij Celeste begonnen om haar rode balletjes van de ene naar de andere bak te verplaatsen. Heel simpel, maar we zien al vooruitgang. Zo was het de eerste keer schreeuwen en krijsen na één minuut, na een week oefenen kan ze het al aardig zelf. Het zijn zo’n kleine dingen, maar het geeft echt een kick als dat lukt!
Verder worden er ook iedere keer weer hele leuke dingen georganiseerd voor de kinderen. Daar sta ik echt van te kijken, dat was in Ghana wel anders. Zo komt er iedere dinsdag een paard, waar de kinderen om beurten op mogen rijden. Dat is natuurlijk feest en overigens ook heel goed voor kinderen met autisme. De kinderen leven dan helemaal op! Ook worden er vaak buiten dingen georganiseerd, zoals lekker rollen in de zandbak om vervolgens lekker in het zwembadje te mogen. Lekker buiten puzzelen of grote schoonmaak van alle tafels en stoelen. Gisteren hebben Ellen en ik ook nog geholpen met een soort van sportdag op een veldje in de buurt.
Vorige week was het ‘Dia del niño’, dag van het kind en dat was ook een super gave dag. ’s Morgens werden alle kinderen geschminkt, wat wil zeggen wat crème op het gezicht en glitters er overheen gooien. Je kunt je dus wel voorstellen dat alles onder zat, maar leuk was het wel. Daarna was er voor de kinderen een clown geregeld. Echt super gaaf om te zien wat het met die kindjes doet. Daarna was het natuurlijk ook partytime en hebben we met alle kindjes gezongen en gedanst.
Natuurlijk zijn jullie ook razendbenieuwd naar mijn parasail-verhaal en dat kan ik goed begrijpen want het was gaaf!! Voor de verandering ging deze dag alles goed, wat ook wel een fijn gevoel was natuurlijk als je aan een paar draadjes in de lucht bungelt. Om stipt 8 uur vertrokken we naar dé berg klaar om de sprong te wagen. Deze keer was het de taak aan de meiden, want Loek bleef toch liever met beide voetjes op de vloer staan. Prima, maar dan moesten er wel mooie foto’s gemaakt worden door hem. Ellen en ik waren als eerste aan de beurt en werden dus in het busje naar boven gereden. Langzaam maar zeker begon zelfs deze stoere bikkel het een beetje benauwd te krijgen. Van tevoren dacht ik: ‘600 meter, valt wel mee toch!’ Nou, daar ben ik van terug gekomen, het was een aardige hoogte. Ellen was de eerste die de sprong mocht maken en daarna moest ik er ook aan geloven. Na drie keer gecheckt te hebben of ik zeker helemaal goed vast zat, konden we gaan. De instructie was: ‘Just run, run, run!’ Nou, dat kan ik wel, dus daar ging ik. Het was super zwaar om die parachute in de lucht te krijgen en het moment dat de voetjes van de vloer gaan is ook wel heel vreemd. Maar dan… Zo vrij als een vogel in de lucht boven Cochabamba! Super gaaf! Een beetje zitten en genieten van het uitzicht, heerlijk! Het was zo’n raar gevoel… Al met al weer een super mooie ervaring en ik kan weer wat van m’n try-before-you-die-lijst afstrepen! :D
Deze week hebben we ook een kijkje genomen bij de stage van Anne, zij werkt bij Madre de Dios. Dit is een crisisopvang voor meiden tot en met 18 jaar. Het gebouw zag er super mooi uit en was voorzien van mooie slaapkamers, sanitaire voorzieningen en klaslokalen. Maar als je je bedenkt waarom alle meiden daar zitten maken die dingen ook niks meer uit. Je wordt wel even met je neus op de feiten gedrukt als je de achtergrondverhalen hoort van de meisjes. Misbruik, verkrachting en mishandeling zijn geen vreemde woorden daar. Echt heel akelig…
Het was wel heel mooi om te zien hoe Anne met de kinderen om gaat en dat de meiden er toch het beste van proberen te maken. Binnenkort gaan we proberen een meidenmiddag te organiseren, lekker tutten!
We hebben ook nog een stukje door de buurt gewandeld van Madre de Dios, ook niet echt heel gezellig. Het gebouw ligt dicht bij de mannen- en vrouwengevangenis en in het parkje wordt ook alles gedaan wat God verboden heeft. Paps en mams mogen dus maar blij en gerust zijn dat wij in een rustige wijk werken. ;)
En nu kan ik eindelijk vertellen hoe Cochabamba by night is, prima! Vorige week zijn we weer lekker met de voetjes van de vloer geweest in een of andere hippe tent in Cochabamba. En ze weten wel hoe ze een feestje moeten vier hier. Er wordt een fles wodka besteld, kannetje jus d’orange erbij en gaan met die banaan! Wil ik nog even terugkomen op het dansverhaal, want daar waren ook wel de nodige reacties op. Ik heb het namelijk even geanalyseerd: Als ik alleen dans is er niks aan de hand en zou niemand verwachten dat ik niet eens in de maat kan klappen bij ‘Lang zal ze leven’. Maar als ik dan mét iemand anders moet dansen, dan wordt het moeilijk. Want daar hoort dan toch dat stukje ritmegevoel bij, wat ik aardig mis. Ach ja, je kunt natuurlijk ook niet overal goed in zijn! Ik heb me in ieder geval prima vermaakt en zoals het ons Brabanders beaamd hebben wij de boel maar weer even afgesloten daar! ;)
Gisteren dacht ik nog dat ik geen spannende avonturen meer aan dit verhaal toe kon voegen, maar daar is toch nog verandering in gekomen. We gingen gisterenavond nog even de stad in met Loek en Anne. Er was iets te doen voor een beter milieu en als ik daar aan bij kan dragen door een pilsje te drinken, ben ik de flauwste niet! ;) Zo gezegd, zo gedaan. We zaten lekker wat te drinken in een gezellig cafeetje, totdat Fabiola (mijn zus) belde. Zij werkt in het Co-Café en vroeg of wij ook nog even wilde komen. Natuurlijk, dus na even zoeken hadden wij het gevonden, maar vroegen wij ons af of het wel zo’n goed plan was om daar heen te gaan. Overal stonden mensen op straat en er reden verschillende politieauto’s rond. Uiteindelijk toch maar de stoute schoenen aangetrokken en zijn we door de menigte heen naar het Co-Café gelopen, in een soort straat met hippiekroegjes. Daar was het een drukte van jewelste, overal stonden mensen op straat te dansen en te springen. Er was ook een traditioneel Boliviaans bandje met panfluiten en trommels, erg gezellig dus. Helaas dacht de politie daar anders over en wilden zij toch graag hebben dat iedereen naar binnen ging. Onder luid protest van alle provocerende hippies daar, werd de politie weg gejoeld. Maar die lieten zich natuurlijk ook niet zomaar uit het veld slaan, dus voordat ik het wist stond ik te hoesten en te proesten en m’n ogen traanden helemaal en ik had geen idee wat er gebeurde. Iedereen in paniek, rennende mensen, schreeuwende politie, kortom: chaos alom!
Ik had geen idee wat me overkwam en samen met Ellen ben ik, al hoestend en proestend naar binnen gerend, met onze trui voor de neus. In een waas van andere mensen zagen wij daar onze grote vriend Loek staan, dus wij naar hem toe. Ik was nog steeds helemaal in paniek en riep: ‘Loek, Loek wat is dit!! Ik krijg geen adem, ik moet hoesten, wat is dit!?’ Gelukkig sprak mijn held van deze avond de rustgevende woorden tegen mij: ‘Rustig maar, Carlijn. Alles komt goed, het is maar pepperspray!’
Wat dus begon als een avond als vele anderen, was toch weer even heel spannend geworden. Ik kan nu dus ook heel stoer mee praten over pepperspray, wat overigens géén fijne ervaring was, maar van de andere kant ook wel weer hilarisch. De rest van de avond hebben wij ons nog goed vermaakt en hebben we met een pilsje in de hand deze bizarre situatie nog maar eens nabesproken.
Zo, nu ik dit verhaal weer heb getypt kan ik niet wachten op volgende week en wat ons dan weer allemaal te wachten zal staan! Er staat nog weinig op de planning, maar dat wil natuurlijk niks zeggen hier… ;)
Ik hou jullie op de hoogte!
Chau chau!
Liefs, Carlijn
We hebben voor alle werknemers een enquête gemaakt wat zij al over autisme weten en wat ze graag zouden willen leren. Vanuit die basis kunnen we dan volgende week echt beginnen. Ik heb er wel zin in om de eerste dingen op papier te zetten, dan wordt het toch al weer echter.
Verder zijn wij iedere dag druk met onze autistjes. Het is moeilijk om een band op te bouwen met deze kinderen en daar moet dan ook extra tijd in gestoken worden. Het is dan ook heel gaaf als een meisje met autisme uit zichzelf ‘chau chau’ komt zeggen en als je daar dan ook nog een dikke kus bij krijgt!
Iedere dag proberen wij te werken met de autisten, maar ik wil ook graag nog helpen bij de andere kinderen omdat dat voor mij ook heel leerzaam is. Omdat het niveau dus zo laag is, moesten we echt beginnen met simpele dingen. Het probleem is dat er nog nooit wat met deze kinderen gedaan is. Die lopen de hele dag maar wat rond. En probeer dan iemand van 10 jaar maar eens iets aan te leren. Het is ook niet makkelijk om iemand van 10 jaar pas te leren schrijven. Dus dat was wel iets wat we in ons achterhoofd moesten houden. We zijn nu bijvoorbeeld bij Celeste begonnen om haar rode balletjes van de ene naar de andere bak te verplaatsen. Heel simpel, maar we zien al vooruitgang. Zo was het de eerste keer schreeuwen en krijsen na één minuut, na een week oefenen kan ze het al aardig zelf. Het zijn zo’n kleine dingen, maar het geeft echt een kick als dat lukt!
Verder worden er ook iedere keer weer hele leuke dingen georganiseerd voor de kinderen. Daar sta ik echt van te kijken, dat was in Ghana wel anders. Zo komt er iedere dinsdag een paard, waar de kinderen om beurten op mogen rijden. Dat is natuurlijk feest en overigens ook heel goed voor kinderen met autisme. De kinderen leven dan helemaal op! Ook worden er vaak buiten dingen georganiseerd, zoals lekker rollen in de zandbak om vervolgens lekker in het zwembadje te mogen. Lekker buiten puzzelen of grote schoonmaak van alle tafels en stoelen. Gisteren hebben Ellen en ik ook nog geholpen met een soort van sportdag op een veldje in de buurt.
Vorige week was het ‘Dia del niño’, dag van het kind en dat was ook een super gave dag. ’s Morgens werden alle kinderen geschminkt, wat wil zeggen wat crème op het gezicht en glitters er overheen gooien. Je kunt je dus wel voorstellen dat alles onder zat, maar leuk was het wel. Daarna was er voor de kinderen een clown geregeld. Echt super gaaf om te zien wat het met die kindjes doet. Daarna was het natuurlijk ook partytime en hebben we met alle kindjes gezongen en gedanst.
Natuurlijk zijn jullie ook razendbenieuwd naar mijn parasail-verhaal en dat kan ik goed begrijpen want het was gaaf!! Voor de verandering ging deze dag alles goed, wat ook wel een fijn gevoel was natuurlijk als je aan een paar draadjes in de lucht bungelt. Om stipt 8 uur vertrokken we naar dé berg klaar om de sprong te wagen. Deze keer was het de taak aan de meiden, want Loek bleef toch liever met beide voetjes op de vloer staan. Prima, maar dan moesten er wel mooie foto’s gemaakt worden door hem. Ellen en ik waren als eerste aan de beurt en werden dus in het busje naar boven gereden. Langzaam maar zeker begon zelfs deze stoere bikkel het een beetje benauwd te krijgen. Van tevoren dacht ik: ‘600 meter, valt wel mee toch!’ Nou, daar ben ik van terug gekomen, het was een aardige hoogte. Ellen was de eerste die de sprong mocht maken en daarna moest ik er ook aan geloven. Na drie keer gecheckt te hebben of ik zeker helemaal goed vast zat, konden we gaan. De instructie was: ‘Just run, run, run!’ Nou, dat kan ik wel, dus daar ging ik. Het was super zwaar om die parachute in de lucht te krijgen en het moment dat de voetjes van de vloer gaan is ook wel heel vreemd. Maar dan… Zo vrij als een vogel in de lucht boven Cochabamba! Super gaaf! Een beetje zitten en genieten van het uitzicht, heerlijk! Het was zo’n raar gevoel… Al met al weer een super mooie ervaring en ik kan weer wat van m’n try-before-you-die-lijst afstrepen! :D
Deze week hebben we ook een kijkje genomen bij de stage van Anne, zij werkt bij Madre de Dios. Dit is een crisisopvang voor meiden tot en met 18 jaar. Het gebouw zag er super mooi uit en was voorzien van mooie slaapkamers, sanitaire voorzieningen en klaslokalen. Maar als je je bedenkt waarom alle meiden daar zitten maken die dingen ook niks meer uit. Je wordt wel even met je neus op de feiten gedrukt als je de achtergrondverhalen hoort van de meisjes. Misbruik, verkrachting en mishandeling zijn geen vreemde woorden daar. Echt heel akelig…
Het was wel heel mooi om te zien hoe Anne met de kinderen om gaat en dat de meiden er toch het beste van proberen te maken. Binnenkort gaan we proberen een meidenmiddag te organiseren, lekker tutten!
We hebben ook nog een stukje door de buurt gewandeld van Madre de Dios, ook niet echt heel gezellig. Het gebouw ligt dicht bij de mannen- en vrouwengevangenis en in het parkje wordt ook alles gedaan wat God verboden heeft. Paps en mams mogen dus maar blij en gerust zijn dat wij in een rustige wijk werken. ;)
En nu kan ik eindelijk vertellen hoe Cochabamba by night is, prima! Vorige week zijn we weer lekker met de voetjes van de vloer geweest in een of andere hippe tent in Cochabamba. En ze weten wel hoe ze een feestje moeten vier hier. Er wordt een fles wodka besteld, kannetje jus d’orange erbij en gaan met die banaan! Wil ik nog even terugkomen op het dansverhaal, want daar waren ook wel de nodige reacties op. Ik heb het namelijk even geanalyseerd: Als ik alleen dans is er niks aan de hand en zou niemand verwachten dat ik niet eens in de maat kan klappen bij ‘Lang zal ze leven’. Maar als ik dan mét iemand anders moet dansen, dan wordt het moeilijk. Want daar hoort dan toch dat stukje ritmegevoel bij, wat ik aardig mis. Ach ja, je kunt natuurlijk ook niet overal goed in zijn! Ik heb me in ieder geval prima vermaakt en zoals het ons Brabanders beaamd hebben wij de boel maar weer even afgesloten daar! ;)
Gisteren dacht ik nog dat ik geen spannende avonturen meer aan dit verhaal toe kon voegen, maar daar is toch nog verandering in gekomen. We gingen gisterenavond nog even de stad in met Loek en Anne. Er was iets te doen voor een beter milieu en als ik daar aan bij kan dragen door een pilsje te drinken, ben ik de flauwste niet! ;) Zo gezegd, zo gedaan. We zaten lekker wat te drinken in een gezellig cafeetje, totdat Fabiola (mijn zus) belde. Zij werkt in het Co-Café en vroeg of wij ook nog even wilde komen. Natuurlijk, dus na even zoeken hadden wij het gevonden, maar vroegen wij ons af of het wel zo’n goed plan was om daar heen te gaan. Overal stonden mensen op straat en er reden verschillende politieauto’s rond. Uiteindelijk toch maar de stoute schoenen aangetrokken en zijn we door de menigte heen naar het Co-Café gelopen, in een soort straat met hippiekroegjes. Daar was het een drukte van jewelste, overal stonden mensen op straat te dansen en te springen. Er was ook een traditioneel Boliviaans bandje met panfluiten en trommels, erg gezellig dus. Helaas dacht de politie daar anders over en wilden zij toch graag hebben dat iedereen naar binnen ging. Onder luid protest van alle provocerende hippies daar, werd de politie weg gejoeld. Maar die lieten zich natuurlijk ook niet zomaar uit het veld slaan, dus voordat ik het wist stond ik te hoesten en te proesten en m’n ogen traanden helemaal en ik had geen idee wat er gebeurde. Iedereen in paniek, rennende mensen, schreeuwende politie, kortom: chaos alom!
Ik had geen idee wat me overkwam en samen met Ellen ben ik, al hoestend en proestend naar binnen gerend, met onze trui voor de neus. In een waas van andere mensen zagen wij daar onze grote vriend Loek staan, dus wij naar hem toe. Ik was nog steeds helemaal in paniek en riep: ‘Loek, Loek wat is dit!! Ik krijg geen adem, ik moet hoesten, wat is dit!?’ Gelukkig sprak mijn held van deze avond de rustgevende woorden tegen mij: ‘Rustig maar, Carlijn. Alles komt goed, het is maar pepperspray!’
Wat dus begon als een avond als vele anderen, was toch weer even heel spannend geworden. Ik kan nu dus ook heel stoer mee praten over pepperspray, wat overigens géén fijne ervaring was, maar van de andere kant ook wel weer hilarisch. De rest van de avond hebben wij ons nog goed vermaakt en hebben we met een pilsje in de hand deze bizarre situatie nog maar eens nabesproken.
Zo, nu ik dit verhaal weer heb getypt kan ik niet wachten op volgende week en wat ons dan weer allemaal te wachten zal staan! Er staat nog weinig op de planning, maar dat wil natuurlijk niks zeggen hier… ;)
Ik hou jullie op de hoogte!
Chau chau!
Liefs, Carlijn
-
24 April 2010 - 06:56
Tante Els:
Geweldig Carlijn,
Je werk, je avonturen en je foto,s.
Ik reageer wel erg laat maar onze computer heeft nogal wat kuren en vaak doet internet het niet.
Ik heb nu je reisverhalen in een keer gelezen. Bijna te veel om te bevatten. Ik hoef voorlopig niet naar de bieb met jou reisverhelen bij de hand. Fijn dat je het zo naar je zin hebt en je project ook goed loopt en je meteen resultaten ziet bij de kinderen.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van Tante Els -
24 April 2010 - 08:12
Inge:
Hey vrouwke!
Wat een verhalen weer! Echt super gaaf van dat parasailen! Echt vet! Ook mooi om te lezen dat de kindjes ook vooruit gaan en dat je het weer zo naar je zin hebt. :D Jij vermaakt je daar wel, dit is tenminste wat anders dan een stage achter een bureautje ;) Ben jaloers hoor! :D Veel plezier nog en succes met je project! Tot het volgende verhaaltje maar weer! :)
X Inge -
24 April 2010 - 09:51
Hanneke:
Hey sis!
Dit keer zal ik de eer van de familie Jaanen hoog houden en een berichtje plaatsen onder je verhaal. Als derde nog wel!! ;)
Maarre... klinkt weer goed allemaal hoor! En die foto's van dat parasailen zien er helemaal gaaf uit! Wat wordt de volgende activiteit van de try-before-you-die-lijst? Stond pepperspray uit proberen er ook niet op? ;)
Geniet er nog van daar en geef de kindjes een knuffel van mij!
X Hanneke -
24 April 2010 - 12:40
Ilse:
Hee Carlijn!
Het is weer een mooi verhaal, ik kan me voorstellen dat de tijd vliegt.. want jullie hebben genoeg te doen zo te horen!
Wat een schattige kindjes :) Wel een uitdaging, zo'n laag verstandelijk niveau.
Fijn dat het project zo goed gaat, succes er nog mee!!
x -
24 April 2010 - 13:24
Leonie:
Hey hooligang,
Peperspray tjonge jonge jij maakt ze mee daar...
Cool zeg dat parasailen en dat uitzicht, je eigen terug zien als een klein schaduw stipje op de grond...
En wat ziet het daar fleurig uit zeg al die bloemen op de achtergrond bij die kinderen en wat ze voor hun organiseren echt een verademing vergeleken bij Ghana.
Hier gaat alles zijn gangetje Daan heeft vandaag twee maal gescoord een voor mij en een voor jouw mocht ik niet vergeten te melden vandaag.Gisteravond bij Ronald,Ann voor de 1e keer gezien inderdaad leuke meid je hebt niets teveel gezegd lekker belske.. Verder wachten we hier af wat er as maandag bij mij op het werk allemaal gaat gebeuren, Ik weet dat ik mag blijven maar ben benieuwd wat er met het grootste gedeelte van mijn team gaat gebeuren zij krijgen dan te horen of ze mogen blijven in het team waar ze nu zitten of elders geplaatst worden spannend .....
Verder wens ik je natuurlijk weer veel liefs ook van de kids een dikke knuf en tot snel weer XXXXXXXXXXXXXX Groetjes aan Ellen
Leonie -
24 April 2010 - 15:21
Lisanne:
Ha mattie!!
Je bent weer goed bezig geweest zie ik.
Ik ben weer druk met school dus ga t kort houden maar spreekje snel!
Ik kijk al uit naar Rock Werchter!! haha :D
p.s. die belleblaasfoto is echt DABOMB!! ;) -
24 April 2010 - 20:33
Sjarrel:
hoi hoi
ik ben over 66 dagen terug lees ik in jou profiel, wat vliegt de tijd, maar gelukkig ook voor jullie, trouwens niet alleen de tijd,jullie zelf vliegen ook zag en las ik.
eerst in de lucht en later nog eens een cafe in.
maar goed maak je dat ook eens mee.
werk en geniet nog volop samen met je maatje. en tot een volgend berichtje.
liefs van sjarrel en de rest. -
25 April 2010 - 07:34
Lindy:
Heey Carlijn!
Wat leuk om te lezen zeg!!
Ik word gewoon jaloers!!
Haha, krijg weer helemaal kriebels om ook zoiets te doen!;)
Maar dat zal nog even duren voor mij!!
Geniet er nog lekker van!
Liefs Lin -
26 April 2010 - 05:30
Ans:
Ha Carlijn,
Het is weer spannend en gezellig...Mijn tweede kaartje is onderweg....
Groetjes Ans x -
27 April 2010 - 17:50
Yvon:
Yo!
Ik heb vandaag een schattig kaartje ontvangen! Ik ga er zo dadelijk eentje op de bus doen, dus ik hoop dat deze aan gaat komen! (Ik weet niet of dit hetzelfde gaat zijn als in Ghana?)
Maar het gaat helemaal goedkomen daar met jou :)
X -
27 April 2010 - 21:39
Feyenoord:
Hey Carlijn,
zou Appelvlaai ziek zijn.
Ik hoor niks meer van da megje oet Zurrik.(gna,gna) -
04 Mei 2010 - 11:42
Tom:
Hee carlijn en ellen!
Wat leuk om jullie verslagen zo te lezen, ziet er naar uit dat jullie je vermaken!!
Vind vooral de foto met de titel 'samen puzzelen' erg leuk.. Wat herkenbaar haha!
Hoe gaat het met Maria? Spreek je haar wel regelmatig? Zeg maar dat ze me is ff terug moet mailen!!:P
Groeten Tom
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
